Adolfo Albertazzi
 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 8 września 1865 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 10 maja 1924 | ||
| |||
Adolfo Albertazzi (ur. 8 września 1865 w Bolonii, zm. 10 maja 1924 tamże) – włoski pisarz.
Był uczniem, przyjacielem i biografem Giosuè Carducciego. Pracował jako nauczyciel w Mantui i Bolonii. Jego obfity dorobek literacki niektórzy krytycy cenili bardzo wysoko, inni lekceważyli. Pisał powieści zdradzające wpływy weryzmu, opowiadania w stylu Maupassanta oraz historyjki dla dzieci. Nadzorował wydawanie dzieł Giosuè Carducciego, Alfreda Orianiego i Alessandra Tassoniego. Często publikował w bolońskim dzienniku „Il Resto del Carlino”[1].
Główne dzieła
Powieści
- La contessa d’Almond (1894)
- L’Ave (1896)
- Ora e sempre (1899)
- In faccia al Destino (1906)
Eseje i pisma krytyczne
- Romanzieri e romanzi del Cinquecento e del Seicento (1891)
- Il romanzo (1903)
- Tasso (1911)
- Foscolo (1915)
- Il Carducci in professione d’uomo (1921)
Opowiadania
- Novelle umoristiche (1900)
- Il zucchetto rosso e storie di altri colori (1908)
- Amore e amore (1914)
- Il diavolo nell’ampolla (1918)
- Strane storie di storia vera (1920)
- Facce allegre (1921)
- Top (1921)
- La merciaina del piccolo ponte. Tra gente varia (1924)
Opowieści dla dzieci
- Asini e compagnia (1913)
- Cammina cammina cammina (1920)
- I racconti di Corcontento (1922)
Przypisy
- ↑ Aurora Zanichelli, Enciclopedia monografica della letteratura, Zanichelli, Bologna 1963, p. 447.
Kontrola autorytatywna (osoba):
- Treccani: adolfo-albertazzi
