Alfred Niwiński

Alfred Niwiński

podporucznik saperów
Data i miejsce urodzenia	28 listopada 1900 Białystok
Data śmierci	kwiecień 1940
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	2 batalion mostów kolejowych
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Późniejsza praca	nauczyciel

Alfred Niwiński (ur. 28 listopada 1900 w Białymstoku, zm. kwietniu 1940 w Charkowie) – podporucznik rezerwy saperów Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej^[1].

Urodził się 28 listopada 1900 roku w Białymstoku jako najstarszy syn Józefa i Almy Marii Foke. Po wybuchu I wojny światowej rodzina została ewakuowana w głąb Rosji, do Orła. Tam wstąpił do 1 Orłowskiej Drużyny Harcerskiej im. księcia Józefa Poniatowskiego. Był członkiem zastępu „Puhaczy” (wraz z Witoldem Ferchminem, Zenonem Zdanowiczem, Hipolitem Olechnowiczem, Alfredem Brenneisenem, Norbertem Brenneisenem, Władysławem Piaseckim, Gustawem Napiórkowskim), którego zastępowym był Witold Pilecki^[2]. W roku 1918 rodzina wróciła do Białegostoku co umożliwiło mu kontynuację nauki. Ukończył liceum im. Króla Augusta w Białymstoku (1921)^[3]. Walczy w szeregach 1 kompanii 6 Harcerskiego pułku piechoty od Wilna do przedmieść Warszawy^[4]. W 1920 roku wziął udział w obronie Warszawy w wojnie polsko-bolszewickiej. W muzeum szkolnym zachowało się świadectwo Niwińskiego: „W roku 1920 podczas najazdu nieprzyjaciół stanął do obrony ojczyzny w szeregach armii ochotniczej”^[5]. Po maturze kontynuował działalność harcerską – został pierwszym komendantem chorągwi w Białymstoku^[5][6]. Funkcję komendanta sprawował w latach 1923–1924. 13 czerwca 1924 został sekretarzem Zarządu Oddziału Wileńskiego ZHP^[7]. W 1925 Niwiński był zastępcą komendanta Chorągwi Wileńskiej ZHP, wizytujący w marcu 1925 chorągiew z ramienia Naczelnika Głównej Kwatery harcmistrz Tadeusz Maresz tak pisze o Niwińskim – „bardzo pracowity instruktor, ruchliwy, ambitny”^[7]. Na początku 1926 na własną prośbę zostaje zwolniony z funkcji komendanta chorągwi prof. Dziewulski, a na jego miejsce Naczelnictwo ZHP powołuje dotychczasowego zastępcę – Niwińskiego. W lecie tego samego roku Niwiński prowadził obóz instruktorski nad Wilenką koło Mickun^[8]. We wrześniu tego roku, Niwiński w związku z powołaniem do odbycia służby wojskowej ustąpił ze stanowiska komendanta chorągwi^[9].

Studia na filologii polskiej na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie ukończył dyplomem i tytułem magistra. W 1927 roku został powołany do wojska, ukończył Szkołę Podchorążych Saperów Kolejowych w Jabłonnie pod Warszawą jako podporucznik ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku.

Podjął pracę jako nauczyciel Gimnazjum im Romualda Traugutta w Brześciu nad Bugiem^[1].

W trakcie kampanii wrześniowej został powołany do 2 batalionu mostów kolejowych^[1] pułku stacjonującego w Jabłonnie i skierowany na wschód. Wzięty do niewoli przez Sowietów, trafił do obozu w Starobielsku. Figuruje na liście straceń nr 2383^[10][11]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Został zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej w latach 1995–1996 na podstawie zapisków w kalendarzyku porucznika Alojzego Babińskiego. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie, grób [14], 28/95; nr inw. 1865/96^[12].

W 1932 poślubił Jadwigę Piech, z którą miał córki: Irenę i Krystynę. Mieszkali w Słonimiu, a potem w Brześciu nad Bugiem^[5], przy ulicy Jagiellońskiej 12/8^[12].

• Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
• W 2010 został upamiętniony dębem swojego imienia przy przedszkolu nr 12 w Legionowie^[13] – certyfikat 3603/6443/WE/2010^[14]

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich

• Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
• Władysław Nekrasz, Harcerze w bojach, Przyczynek do udziału młodzieży polskiej w walkach o niepodległość ojczyzny w latach 1914-1921, Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1931.
• Antoni Wasilewski, Zarys dziejów Wileńskiej Chorągwi Harcerzy, Warszawa: Niezależne Wydawnictwo Harcerskie, 1983.
• Małgorzata Grupa, Ryszard Kaźmierczak, Dowody wydobyte z ziemi, Nazwiska oficerów Wojska Polskiego odczytane na dokumentach i przedmiotach wydobytych podczas prac archeologiczno-ekshumacyjnych w Charkowie w latach 1995-1996, Warszawa: ROPWiM, 2001.