Algebraiczne równanie Riccatiego

Algebraiczne równanie Riccatiego – jedno z następujących równań macierzowych:

A T X + X A X B R 1 B T X + Q = 0 {\displaystyle A^{T}X+XA-XBR^{-1}B^{T}X+Q=0}
X = A T X A ( A T X B ) ( R + B T X B ) 1 ( B T X A ) + Q {\displaystyle X=A^{T}XA-(A^{T}XB)(R+B^{T}XB)^{-1}(B^{T}XA)+Q}

gdzie X {\displaystyle X} jest nieznaną macierzą symetryczną n × n , {\displaystyle n\times n,} a A , B , Q , R {\displaystyle A,B,Q,R} są znanymi rzeczywistymi macierzami współczynników.

Nazwę równanie Riccatiego nadano algebraicznemu równaniu Riccatiego czasu ciągłego przez analogię do równanie różniczkowego Riccatiego. Zmienna nieznana pojawia się liniowo i w wyrażeniu kwadratowym (nie występują tu wyrażenia wyższych rzędów). Algebraiczne równanie Riccatiego czasu dyskretnego pojawia się w miejscu algebraicznego równania Riccatiego czasu ciągłego przy badaniu układów dyskretnych i nie jest w oczywisty sposób związane z równaniem różniczkowym Riccatiego, które badał Jacopo Riccati.

Algebraiczne równanie Riccatiego określa rozwiązanie dla dwóch najbardziej fundamentalnych problemów teorii sterowania:

  • stacjonarnego regulatora liniowo-kwadratowego (LQR) z nieskończonym horyzontem,
  • stacjonarnego regulatora liniowo-kwadratowego-Gaussa (LQG) z nieskończonym horyzontem.

Rozwiązanie algebraicznego równania Riccatiego otrzymać można poprzez rozkład macierzy na czynniki albo przez iterację równania Riccatiego.

Algorytm rozwiązywania równania Riccatiego

Przy założeniu stabilizowalności pary ( A ; B ) {\displaystyle (A;B)} oraz wykrywalności pary ( Q ; A ) {\displaystyle (Q;A)} algebraiczne równanie Riccatiego ma dokładnie jedno rozwiązanie w klasie macierzy symetrycznych półokreślonych dodatnio. Stosując do rozwiązania algebraicznego równania Riccatiego iteracyjną metodę Newtona, otrzymuje się następujący algorytm wyznaczania macierzy X . {\displaystyle X.}

Macierz X {\displaystyle X} jest granicą ciągu lim n   V n , {\displaystyle \lim _{n\to \infty }~V_{n},} przy czym:

0 X V n + 1 V n V 0 , {\displaystyle 0\leqslant X\leqslant V_{n+1}\leqslant V_{n}\leqslant V_{0},}

gdzie V k {\displaystyle V_{k}} jest jedynym rozwiązaniem równania Lapunowa o postaci:

A n T V n + V n A n + Q + L n R L n = 0 , {\displaystyle {A_{n}}^{T}V_{n}+V_{n}A_{n}+Q+L_{n}RL_{n}=0,}

gdzie:

n = 1 , 2 , 3 , 4 , . . . , {\displaystyle n=1,2,3,4,...,}
L n = R 1 B T V n 1 , {\displaystyle L_{n}=-R^{-1}B^{T}V_{n-1},}
A k = A + B L n {\displaystyle A_{k}=A+BL_{n}}

L 0 {\displaystyle L_{0}} jest tak wybrane, by części rzeczywiste wartości własnych macierzy A n = A + B L 0 {\displaystyle A_{n}=A+BL_{0}} były ujemne. Zbieżność V k {\displaystyle V_{k}} do X {\displaystyle X} jest kwadratowa, czyli istnieje stała c > 0 , {\displaystyle c>0,} taka że:

| | V n + 1 X | | c | | V n X | | 2 ,   n = 0 , 1 , 2 , 3 , . . . . {\displaystyle ||V_{n+1}-X||\leqslant c||V_{n}-X||^{2},\ n=0,1,2,3,....}

Macierz L 0 {\displaystyle L_{0}} może być wyznaczona za pomocą odpowiednich twierdzeń.

Powyższy algorytm podał Kleinman w 1968 roku[1]. A sposób wyznaczania macierzy L 0 {\displaystyle L_{0}} zaproponował Sandell w 1974 roku[2].

Zobacz też

Przypisy

  1. D.L. Kleinman: On an iterative technique for Riccati equation computations, IEEE Trans. Automat. Control, Vol. AC-13, No. 1. 1968, s. 114–115.
  2. N.R. Sandell: On Newton’s method for Riccati equation solution, IEEE Trans. Automat. Control, Vol. AC-19, No. 3. 1974, s. 254–255.