Anatol Jezierski
pułkownik kawalerii | |||
Data i miejsce urodzenia | 29 października 1885 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 6 września 1976 | ||
Przebieg służby | |||
Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego | ||
Jednostki | |||
Stanowiska | dowódca pułku | ||
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
Odznaczenia | |||
|
Anatol Jezierski (ur. 29 października 1885 w Bobrujsku, zm. 6 września 1976 w Warszawie) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 29 października 1885 w Bobrujsku, ówczesnym mieście powiatowym guberni mińskiej, w rodzinie Tadeusza i Antoniny z Mikicińskich[1][2].
Służył w armii rosyjskiej[3]. W 1919 był zastępcą dowódcy w 1 pułku ułanów, który wchodził w skład Dywizji Syberyjskiej[4]. W styczniu 1920 na czele małej grupy kawalerzystów zdołał uniknąć bolszewickiej niewoli i dotrzeć do Harbinu, gdzie objął dowództwo oddziału jazdy[5].
Na początku lipca 1920 przypłynął do Gdańska na statku Jarosław i został skierowany do obozu szkolnego w Grupie[6]. 16 sierpnia objął dowództwo 3. szwadronu, a 30 sierpnia dowództwo I dywizjonu 18 pułku ułanów[6]. Od 22 września 1920 do kwietnia 1921 pełnił obowiązki dowódcy pułku w stopniu majora[7][8].
Szczególnie odznaczył się w walkach pod Skrobowem (23-24 września 1920) podczas wojny polsko-bolszewickiej za które został odznaczony Srebrnym Orderem Virtuti Militari.
Pochwała w rozkazie generała Junga: „18 Pułk Ułanów wniósł zamieszanie w szeregi 27 dywizji sowieckiej i ułatwił sytuację XXIX Brygadzie Piechoty znajdującej się w ciężkim boju z przeciwnikiem. W imieniu służby wyrażam uznanie i dziękuję wszystkim oficerom i ułanom 18 pułku, a zwłaszcza dowódcy pułku majorowi Jezierskiemu oraz rannym oficerom: porucznikowi Monwid-Olechnowiczowi, ppor. Buterlewiczowi i ppor. Kłopotowskiemu – i życzę im szczęścia i powodzenia w dalszej służbie ku chwale Ojczyzny”[9].
23 października 1920, jako oficer byłej 5 Dywizji Strzelców Polskich został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[10]. Później zajmował stanowisko komendanta kadry szwadronu zapasowego 18 pułku ułanów w Toruniu[11]. W marcu 1924 został przeniesiony do 25 pułku ułanów w Prużanie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[12][13]. 31 marca 1924 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 6. lokatą w korpusie oficerów jazdy[14][15]. Z dniem 15 stycznia 1925 został przeniesiony do 5 pułku ułanów na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy pułku[16]. Dowodzony przez niego oddział stacjonował w garnizonie Ostrołęka i wchodził w skład XII Brygady Kawalerii. Od 11 kwietnia do 4 lipca 1925 pełnił w zastępstwie obowiązki dowódcy XII Brygady Kawalerii[17]. Z dniem 1 kwietnia 1926 został przeniesiony służbowo na trzymiesięczny kurs doszkolenia sztabowych oficerów kawalerii w Obozie Szkolnym Kawalerii w Grudziądzu, w charakterze frekwentanta[18]. 1 stycznia 1928 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1928 stopień pułkownika w korpusie oficerów kawalerii i 11. lokatą[19][20]. Po awansie został zatwierdzony na stanowisku dowódcy pułku[21][22][23]. Z dniem 3 lutego 1928 został przeniesiony służbowo na III unifikacyjny trzymiesięczny kurs dowódców pułków w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie[24]. Od 1 kwietnia 1929 do kwietnia 1930 obowiązki dowódcy pułku łączył z pełnieniem w zastępstwie funkcji dowódcy XII Brygady Kawalerii[25]. Z dniem 1 lipca 1935 został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia czynnego wraz z dodatkiem służbowym z równoczesnym zwolnieniem z zajmowanego stanowiska, a z dniem 31 sierpnia 1935 przeniesiony w stan spoczynku[26]. Mieszkał w Warszawie przy Alei 3 Maja 2 m. 9[27]. Następnie brał udział w kampanii wrześniowej, a po jej zakończeniu został internowany na Węgrzech. Po zwolnieniu wrócił do Polski[7]. Zmarł 6 września 1976 w Warszawie[28].
Na podstawie uchwały Nr 419/LV/2009 Rady Miasta Ostrołęki z 29 października 2009 zmieniającej uchwałę w sprawie ustalenia nazw ulic i placów w mieście Ostrołęka dotychczasowa ulica Marcelego Nowotki została zmieniona na ulicę płk. Antoniego Jezierskiego[29].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 653[30][8][31][32]
- Krzyż Niepodległości – 23 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[33][34][1][35]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[36][37]
- Złoty Krzyż Zasługi – 18 marca 1930 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”[38][36]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 – 1929[39]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości – 1929[39]
- francuski Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny – 11 listopada 1936[40]
Przypisy
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-09]..
- ↑ Czapała 2013 ↓, s. 340.
- ↑ Mijakowski, Rozdżestwieński i Kukawski 2013 ↓, s. 75.
- ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 558.
- ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 586, 587.
- ↑ a b Czapała 2013 ↓, s. 355.
- ↑ a b Mijakowski, Rozdżestwieński i Kukawski 2013 ↓, s. 76.
- ↑ a b Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 412.
- ↑ Dobiecki i Kłopotowski 1929 ↓, s. 19.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 27 października 1920, s. 1086.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 635, 676.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 9 marca 1924, s. 108.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 580.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 167.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 598.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 22 stycznia 1925, s. 30.
- ↑ Czapała 2013 ↓, s. 361.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 22 maja 1926, s. 169.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 2 stycznia 1928, s. 2.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 337.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 294.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 18, 69.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 140, 632.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 20 stycznia 1928, s. 9.
- ↑ Czapała 2013 ↓, s. 363.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935, s. 85, 103.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 11.
- ↑ Czapała 2013 ↓, s. 367.
- ↑ Uchwała nr 419/LV/2009 Rady Miasta Ostrołęki z dnia 29 października 2009 r. zmieniająca uchwałę w sprawie ustalenia nazw ulic i placów w mieście Ostrołęka. „Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego”. 199, poz. 5542, s. 36401, 2009-12-05. Warszawa: Wojewoda Mazowiecki. ISSN 1507-4307. .
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Dobiecki i Kłopotowski 1929 ↓, s. 22.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-09]..
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934, s. 108.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-09]..
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 140.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-09]..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 marca 1930, s. 77.
- ↑ a b Czapała 2013 ↓, s. 364–365.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1936, s. 29.
Bibliografia
- Jezierski Anatol. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.28-1954 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-23].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, 1930.
- Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1921.
- Michaił Czapała. Pułkownik Anatol Lewalt-Jezierski. „Rocznik Archiwalno-Historyczny Centralnego Archiwum Wojskowego”. 6 (35), 2013. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe.
- Krzysztof Mijakowski, Paweł Rozdżestwieński, Lesław Kukawski: Wielka księga kawalerii polskiej 1918-1939. Historia 25 pułku Ułanów Wielkopolskich. Tom 28. Warszawa: Edipresse Polska S.A, 2013. ISBN 978-83-7769-355-1.
- Jerzy Dobiecki, Michał Kłopotowski: Zarys historji wojennej 18-go pułku ułanów pomorskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.