Andrea Santacroce
Kardynał prezbiter | |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 22 listopada 1655 | ||
Data i miejsce śmierci | 10 maja 1712 | ||
Biskup Viterbo | |||
Okres sprawowania | 1701–1712 | ||
Wyznanie | katolicyzm | ||
Kościół | |||
Sakra biskupia | 16 kwietnia 1690 | ||
Kreacja kardynalska | 14 listopada 1699 | ||
Kościół tytularny | S. Maria del Popolo | ||
|
Data konsekracji | 16 kwietnia 1690 | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | Domenico Maria Corsi | ||||||
Współkonsekratorzy | Giovanni Rasponi | ||||||
|
Andrea Santacroce (ur. 22 listopada 1655 w Rzymie, zm. 10 maja 1712 tamże) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 22 listopada 1655 roku w Rzymie, jako syn Scipione Santacroce i Ottavii Corsini[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał stopień doktora utroque iure[1]. Następnie został klerykiem i referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, a w latach 1682–1686 pełnił funkcję gubernatora Tivoli[1]. 12 grudnia 1689 roku został mianowany arcybiskupem tytularnym Seleucii i asystentem Tronu Papieskiego, otrzymując dyspensę z powodu nieosiągnięcia kanonicznego wieku 30 lat[1]. 27 lutego 1690 został nuncjuszem apostolskim w Polsce, a 16 kwietnia przyjął sakrę[2]. W lutym 1696 papież mianował go reprezentantem Stolicy Apostolskiej przy cesarzu, a trzy miesiące później zrezygnował z nuncjatury w Polsce[2]. 14 listopada 1699 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Maria del Popolo[2]. Na początku 1700 roku zrezygnował z funkcji dyplomatycznych, a rok później został biskupem Viterbo[2]. W latach 1707–1708 pełnił funkcję kamerlinga Kolegium Kardynalskiego[1]. Zmarł 10 maja 1712 roku w Rzymie[1].