Annabergit
Powiększone zielone kryształy annabergitu | |||
Właściwości chemiczne i fizyczne | |||
Inne nazwy | Kwiat niklowy | ||
---|---|---|---|
Skład chemiczny | uwodniony arsenian niklu (Ni3[AsO4]2x 8 H2O) | ||
Twardość w skali Mohsa | 2,5[1] | ||
Przełam | nierówny | ||
Łupliwość | wyraźna[1] | ||
Układ krystalograficzny | jednoskośny | ||
Gęstość minerału | 3,07[1] g/cm³ | ||
Właściwości optyczne | |||
Barwa | jasnozielona, żółtozielona, ciemnozielona, bywa też biały, szary, bezbarwny | ||
Rysa | biała lub bladozielona | ||
Połysk | szklisty, diamentowy, perłowy | ||
| |||
|
Annabergit (kwiat niklowy) – bardzo rzadki minerał z gromady arsenianów. Jego nazwa pochodzi od kopalni kruszców Annaberg znajdującej się w Saksonii[1].
Charakterystyka
Właściwości
Tworzy skupienia zbite, ziarniste, ziemiste, promieniste. Rzadko tworzy naskorupienia. Dobrze wykształcone kryształy tworzą szczotki krystaliczne w kawernach i szczelinach skalnych. Jest minerałem miękkim, giętkim, przezroczystym, rozpuszcza się w kwasach, łatwo się topi.
Występowanie
Powstaje jako minerał wtórny w strefie wietrzenia arsenowych złóż kruszcowych zawierających nikiel. Często występuje z erytrynem, chloantytem.
Miejsca występowania:
- Na świecie: Lawrio (Grecja); Annaberg, Schneeberg, Richelsdorf (Niemcy), Sierra Cabrera (Hiszpania)[1]; Czechy – Jachymov, Słowacja, Kanada, Francja.
- W Polsce: śladowe ilości stwierdzono w okolicach Lubina i Polkowic, w G. Kaczawskich, Rudawach Janowickich i G. Izerskich.
Zastosowanie
Minerał ma znaczenie głównie dla kolekcjonerów[1], a także jako wskaźnik występowania kruszców niklu. Czasami wykorzystywany jest jako ruda niklu.
Przypisy
Bibliografia
- Olaf Medenbach, Cornelia Sussieck-Fornefeld: Minerały. Warszawa: Świat Książki, 1996, seria: Leksykon Przyrodniczy. ISBN 83-7129-194-9.
Linki zewnętrzne
- artykuł o annabergicie na stronie Webmineral.com (ang.)
- artykuł o annabergicie na stronie Mindat.org (ang.)
- Britannica: science/annabergite
- identyfikator minerału w Mindat: 240