Antoni Dzimiński
major | |
Data i miejsce urodzenia | 13 czerwca 1787 |
---|---|
Data śmierci | 22 kwietnia 1864 |
Przebieg służby | |
Główne wojny i bitwy | Walczył w kampaniach 1808 - 1813 |
Odznaczenia | |
Antoni Dzimiński (ur. 13 czerwca 1787 w Piotrowicach, zm. 13 kwietnia 1864) – oficer wojsk polskich, syn Stanisława i Palmiry z domu Łuczyńskiej.
Okres Napoleoński
14 kwietnia 1807 wstąpił jako szwoleżer do 1 kompanii 1 pułku szwoleżerów Gwardii Cesarskiej. 13 grudnia 1809 furier; 1 marca 1811 awansował na wachmistrza; 6 kwietnia 1811 podporucznik 8 pułku szwoleżerów-lansjerów; 10 grudnia awansował na porucznika.
Walczył w kampaniach 1808–1813. Brał udział w 15 bitwach.
Ranny pod Wagram (6 lipca 1809) i Lipskiem (18 października 1813).
Królestwo Polskie
W Królestwie Polskim służył jako kapitan w Głównym Dyżurstwie.
W powstaniu listopadowym kapitan 1 pułku ułanów, odkomenderowany do sztabu gubernatora Warszawy, 6 lutego 1831 awansowany na majora z pozostawieniem przy dotychczasowych obowiązkach[1]. 1 marca 1831 został odkomenderowany do pełnienia służby przy szpitalu wojskowym w koszarach aleksandryjskich. 11 sierpnia 1831 został adiutantem polowym generała Umińskiego, dowódcy korpusu rezerwowego. Po kapitulacji Warszawy pozostał w mieście jako chory, stawił się przed Komisją Rządową Wojny, ponowił przysięgę wierności carowi[2][3].
W 1832 służył jako kapitan w korpusie weteranów, wykorzystany w Warszawie, w 1835 umieszczony w komendzie inwalidów X okręgu straży wewnętrznej jako kapitan, w 1854 mianowany majorem.
Odznaczenia
- 13 grudnia 1809 otrzymał Legię Honorową nr 26942.
- W 1830 roku został nagrodzony Znakiem Honorowym za 15 lat służby[a].
Zmarł 13 kwietnia 1864, spoczywa w grobie rodzinnym na cmentarzu w Suwałkach przy ulicy Bakałażewskiej.
Uwagi
- ↑ Przepisy o znaku honorowym niemniej Lista imienna generałów, oficerów wyższych i niższych oraz urzędnikow wojskowych, tak w służbie będących, jako też dymisjonowanych, znakiem honorowym ozdobionych w roku 1830, [b.n.s]
Przypisy
- ↑ Rozkaz dzienny w kwaterze główney w Warszawie dnia 6 lutego 1831 / naczelny wódz Siły Zbroyney Narodowey (podpisano) M. Radziwiłł, za zgodność z oryginałem generał służby, generał brygady Morawski.
- ↑ Obwieszczenie zamieszczone w Gazecie Warszawskiej Nr. 255 z dnia 14-09-1831
- ↑ Gazeta Korrespondenta Warszawskiego y Zagranicznego. (1831), nr 4