Bernardino Rocci
Kardynał prezbiter | |||
Data i miejsce urodzenia | 21 sierpnia 1627 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 2 listopada 1680 | ||
Miejsce pochówku | |||
Arcybiskup ad personam Orvieto | |||
Okres sprawowania | 1676–1680 | ||
Wyznanie | katolicyzm | ||
Kościół | |||
Sakra biskupia | 22 kwietnia 1668 | ||
Kreacja kardynalska | 27 maja 1675 | ||
Kościół tytularny | Santo Stefano al Monte Celio | ||
|
Data konsekracji | 22 kwietnia 1668 | ||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | Giulio Gabrielli | ||||||||||||||
Współkonsekratorzy | Emilio Bonaventura Altieri | ||||||||||||||
| |||||||||||||||
|
Bernardino Rocci (ur. 21 sierpnia 1627 w Rzymie, zm. 2 listopada 1680 we Frascati) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 21 sierpnia 1627 roku w Rzymie, jako syn Antonia Rocciego i Pulcherii Maffei[1]. Po studiach uzyskał doktorat utroque iure, a następnie zostałczłonkiem inkwizycji rzymskiej, Penitencjarii Apostolskiej i referendarzem Trybunału Obojga Sygnatur[1]. W 1665 roku został nuncjuszem w Neapolu, a po trzech latach – prefektem Pałacu Apostolskiego[1]. 9 kwietnia 1668 roku został wybrany tytularnym arcybiskupem Damaszku, a trzynaście dni później przyjął sakrę[2]. Jednocześnie został asystentem Trony Papieskiego[1]. 27 maja 1675 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santo Stefano al Monte Celio[2]. Rok później został arcybiskupem ad personam Orvieto[2]. Zmarł 2 listopada 1680 roku we Frascati[1].