Bolesław Marzec

Bolesław Marzec
Ilustracja
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

15 maja 1897
Lublin

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Multimedia w Wikimedia Commons

Bolesław Marzec (ur. 15 maja 1897 w Lublinie, zm. ?) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 15 maja 1897 w Lublinie, ówczesnej stolicy guberni lubelskiej, w rodzinie Jana i Marii z Kiełczewskich[1]. Ukończył szkołę powszechną w rodzinnym mieście i cztery klasy szkoły handlowej[1].

15 sierpnia 1915 wstąpił do Legionów Polskich[1]. Walczył w szeregach 1. kompanii VI batalionu 7 pułku piechoty[1]. W kwietniu 1917 był odnotowany w 4. kompanii 1 pułku piechoty i przedstawiony we wniosku o odznaczenie austriackim Krzyżem Wojskowym Karola[2]. 18 lipca 1917, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie, a później w Łomży[1]. 11 lipca 1918, po zwolnieniu z internowania, na polecenie przełożonych, wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej i został przydzielony do 1 pułku piechoty, późniejszego 7 pułku piechoty Legionów[1].

W szeregach tego oddziału walczył na wojnie z bolszewikami. Wyróżnił się 26 sierpnia 1920 w czasie wypadu na stację kolejową Żabinka. W Łąkach, po przeprowadzonym wypadzie, został odznaczony przez dowódcę 3 Dywizji Legionów generała podporucznika Leona Berbeckiego Orderem Virtuti Militari[3].

28 sierpnia 1920 ówczesny dowódca II batalionu 7 pp Leg., kapitan Jan Niemiec we wniosku na odznaczenie Orderem Virtuti Militari napisał: „w bitwie pod Żabinką dnia 26 sierpnia 1920 jako dowódca plutonu sierżant sztabowy Marzec Bolesław pierwszy, atakiem na bagnety rzuca się i zdobywa miasteczko. Zdezorientowany nieprzyjaciel ucieka w popłochu pozostawiając znaczną ilość materiału wojennego. Sierżant sztabowy Marzec zdobywa kwaterę dowódcy 57 Dywizji Strzelców i kładzie na miejscu trupem szefa sztabu tejże dywizji. Za czy ten wspaniały, pełen poświęcenia, męstwa i odwagi zasługuje w zupełności na odznaczenie go orderem «Virtuti Militari»”[1][3].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w macierzystym pułku w Chełmie[4][5][6][7][8][9]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 132. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. 12 lutego 1923 prezydent RP awansował go z dniem 1 stycznia 1923 na porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1920 i 28. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. W tym samym roku, w Chełmie, jako ekstern zdał egzamin z zakresu sześciu klas gimnazjum[1]. 2 kwietnia 1929 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1929 stopień kapitana w korpusie oficerów piechoty i 26. lokatą[12]. W marcu 1939 dowodził 1. kompanią pułku[13].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 jako oficer Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie dostał się do niewoli niemieckiej i został osadzony w Oflagu VII A Murnau[14].

Według innych źródeł poległ 10 września 1939 lub zmarł w październiku tego roku w Tomaszowie Lubelskim jako dowódca 1 kompanii 7 pp Leg. i został pochowany na tamtejszym cmentarzu przy ul. Lwowskiej[a].

Był żonaty, bezdzietny (stan na 26 marca 1934)[1].

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką” na podstawie: Tadeusz Kryska-Karski, „Straty korpusu oficerskiego 1939-1945”, Londyn 1996 i „Księga pochowanych żołnierzy polskich poległych w II wojnie światowej. Żołnierze września”[14]. Ludwik Głowacki w pracy „Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939” podał zarówno informację o śmierci kapitana Marca w październiku 1939, w szpitalu, w następstwie odniesionych ran[15], a także informację, że 1 kompanią 7 pp Leg. dowodził por. Tadeusz Makowski[16]. Por. piech. Tadeusz Ludwik Makowski (ur. 20 kwietnia 1906) w marcu 1939 pełnił służbę w 41 pułku piechoty na stanowisku dowódcy plutonu 6. kompanii[17]. Wymieniony oficer przeżył II wojną światową, a po jej zakończeniu został zarejestrowany w jednej z rejonowych komend uzupełnień[18].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Bolesław Marzec. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.69-6095 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-06-11].
  2. ↑ Marzec Bolesław. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2024-06-27].
  3. ↑ a b Markiewicz 1928 ↓, s. 21.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 143, 447.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 138, 389.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 23, 243.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 70, 537.
  8. ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 70.
  9. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 68.
  10. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 124.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 lutego 1923, s. 90.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929, s. 107.
  13. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 555.
  14. ↑ a b Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2024-06-26].
  15. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 423.
  16. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 303.
  17. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 76, 597.
  18. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-06-26].
  19. ↑ Markiewicz 1928 ↓, s. 37.
  20. ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 367.
  22. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 36.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 241.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Departament Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1935.
  • Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
  • Ferdynand Markiewicz: Zarys historji wojennej 7-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.