Bolesław Waśkiewicz
 | |||
 pułkownik piechoty | |||
| Data i miejsce urodzenia | 16 lipca 1880 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1940 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1902–1931, 1939–1940 | ||
| Siły zbrojne |
| ||
| Jednostki | Grodzieński Pułk Strzelców, | ||
| Stanowiska | dowódca pułku | ||
| Główne wojny i bitwy | Wojna rosyjsko-japońska | ||
| Odznaczenia | |||
     | |||
| |||
Bolesław Waśkiewicz (ur. 4 lipca?/16 lipca 1880 w Grodnie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Aleksandra i Rozalii z Januszkiewiczów[1]. Absolwent gimnazjum w Grodnie i szkoły oficerskiej w Wilnie. Od 1902 w armii rosyjskiej. Walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej. Awansował do stopnia sztabskapitana. Od 1914 walczył w I wojnie światowej. W bitwie pod Tannenbergiem dostał się do niewoli niemieckiej. Od 1918 w stopniu kapitana w Wojsku Polskim. Dowódca samoobrony w Nowym Dworze k. Grodna[1]. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej jako dowódca batalionu w Grodzieńskim pułku strzelców, potem został dowódcą Nowogródzkiego pułku strzelców (15 sierpnia – 20 listopada 1920)[2].
W 1921 dowodził 2 Dywizją Litewsko-Białoruską[1]. Przeniesiony w marcu 1921 do 50 pułku piechoty. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 85. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 81 pułk piechoty[3]. Później został przeniesiony do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II. W sierpniu 1923 został przeniesiony do 61 pułku piechoty wielkopolskiej w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy pułku[2][4][5]. 3 maja 1926 został mianowany na stopień pułkownika ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Z dniem 1 stycznia 1931 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i skierowany na dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia i dodatku służbowego, a z dniem 28 lutego tego roku przeniesiony w stan spoczynku[7]. Mieszkał w Grodnie.
W kampanii wrześniowej dowódca 2 pułku piechoty „Grodzieńskiego”[1]. Dowodził północnym odcinkiem obrony Lwowa. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Starobielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w Charkowie. Figuruje na liście straceń, poz. 509[8].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika (sic!)[9]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 2111[10][8]
- Krzyż Walecznych[11][12]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 „Polska Swemu Obrońcy”[11][1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[11][1]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 3 marca 1926 roku[13][11]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
Przypisy
- ↑ a b c d e f Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 584.
- ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 4.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 23.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 54 z 12 sierpnia 1923 roku, s. 502.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 75, 161.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 124.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930 roku, s. 364, 413.
- ↑ a b Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 311.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
- ↑ a b c d Kolekcja VM ↓, s. 3.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 75.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926 roku, s. 70.
Bibliografia
- Waśkiewicz Bolesław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.71-6393 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-08-23].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
