Bronisław Balcewicz

Bronisław Balcewicz
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

14 września 1895
Wilno

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

KRU Zamość

Stanowiska

komendant RU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje - dwukrotnie ranny
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Multimedia w Wikimedia Commons
Od prawej: kpt. Bronisław Balcewicz, mjr. Stanisław Bobiatyński, ppor. Mackiewicz i kpt. Józef Dąbrowski w Leplu; 1919

Bronisław Balcewicz (ur. 14 września 1895 w Wilnie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 14 września 1895 w Wilnie, w rodzinie Kazimierza i Heleny ze Strukowskich[1]. Ukończył szkołę powszechną, gimnazjum i rok prawa na Uniwersytecie Batorego w Wilnie. W latach 1914–1917 służył w armii rosyjskiej[1]. Ukończył Szkołę Oficerską w Wilnie[1]. W 1916 uzyskał stopień porucznika. Po rozpadzie armii rosyjskiej dołączył do 2 pułku strzelców polskich I Korpusu Polskiego.

Po zakończeniu wojny został przyjęty do Wojska Polskiego i zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i przydzielony do 85 pułku piechoty. Walczył w wojnie z bolszewikami. Był dwukrotnie ranny.

Po zakończeniu wojny pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 85 pp w Nowej Wilejce. 15 sierpnia 1924 został awansowany na majora piechoty. W 1928 był oddelegowany do Powiatowej Komendy Uzupełnień Słonim. W marcu 1929 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Zamość na stanowisko komendanta[2]. 1 września 1938 dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Zamość, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli i został osadzony w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[1]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[3].

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[4]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[5].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c d e f g Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 12.
  2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929, s. 91.
  3. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  4. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  5. „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-05-05].
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922, s. 108.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 15 lipca 1922, s. 510.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926, s. 70, jako kpt. Bronisław Bachewicz.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
  • Rocznik Oficerski 1923 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 370, 406.
  • Rocznik Oficerski 1928 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 122, 174.
  • Rocznik Oficerski 1932 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 26, 527.
  • Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.