Curtis Fuller

Curtis Fuller

Curtis Fuller (2008)
Imię i nazwisko	Curtis DuBois Fuller
Data i miejsce urodzenia	15 grudnia 1932 Detroit
Data i miejsce śmierci	8 maja 2021 Detroit
Instrumenty	puzon
Gatunki	jazz (hard-bop)
Zawód	muzyk
Wydawnictwo	Blue Note, Savoy
Powiązania	J.J. Johnson, Art Blakey, Benny Golson, Art Farmer
Instrument
Puzon
Zespoły
The Jazztet Art Blakey’s Jazz Messengers Giant Bones
Multimedia w Wikimedia Commons

Curtis DuBois Fuller (ur. 15 grudnia 1932 w Detroit, zm. 8 maja 2021 tamże)^[1] – afroamerykański muzyk jazzowy, puzonista i kompozytor. Laureat NEA Jazz Masters Award 2007^[2].

Rodzice wcześnie go osierocili. Jego ojciec, John, pochodził z Jamajki i był robotnikiem w zakładach samochodowych Forda^[4]. Zmarł na gruźlicę jeszcze przed urodzeniem syna. Matka, Antoinette z d. Heath, pochodziła z Atlanty i umarła, kiedy miał dziewięć lat^[4]. Za życia opłacała jego siostrze, Mary, lekcje fortepianu. Zainteresowany muzyką, sam się jej uczył, przysłuchując się przez ścianę edukacji siostry. Dorastał w sierocińcu prowadzonym przez Towarzystwo Jezusowe^[5]. Wtedy zaczął uczyć się gry na skrzypcach, ale niezbyt dobrze sobie z nimi radził. Dodatkowo zniechęcił go nauczyciel muzyki, twierdząc że skrzypce nie są odpowiednim instrumentem dla czarnoskórych^[4].

Jazzem, a szczególnie potężnym brzmieniem puzonu, zachwycił się, kiedy siostra zakonna z sierocińca zabrała go na koncert zespołu Illinois Jacqueta, w którym grał na nim J.J. Johnson^[2]. Ponadto chodził do Cass Technical High School razem z późniejszymi jazzmanami Paulem Chambersem i Donaldem Byrdem^[6]. Nieco wcześniej jej uczniami byli także Tommy Flanagan, Thad Jones i Milt Jackson^[5]. W szkole, pragnąc grać w orkiestrze, wybrał saksofon, lecz akurat wtedy nie było w dyspozycji wolnego instrumentem. Sięgnął więc po puzon, któremu pozostał wierny do końca życia. Miał wówczas szesnaście lat^[7]. Inspirował się także grą Franka Rosolino, tak jak on absolwenta Cass Technical High School, który niedługo później został jego nauczycielem^[4].

W 1953 został powołany do wojska. Początkowo otrzymał przydział do korpusu pancernego^[5], ale przeniesiono go do 36th Army Band^[8], jednej z ostatnich afroamerykańskich orkiestr wojskowych^[4]. Grał w niej z przyszłymi gwiazdami jazzu – Julianem (był bandliderem) i Natem Adderleyami, oraz Paulem Chambersem^[5]. Natomiast Junior Mance^[5] był ponadto pisarzem kompanijnym^[5]. W 1956 po wyjściu z wojska powrócił do Detroit i podjął studia muzyczne na Wayne State University^[6]. Mieszkał w jednym pokoju z Joe Hendersonem^[6]. W tym czasie występował z kwintetem Yusefa Lateefa^[2]. W 1957 wyjechał z nim do Nowego Jorku. Gdy Miles Davis zaproponował mu pracę, postanowił pozostać w Wielkim Jabłku. Przy okazji Davis powiedział mu: „Przestań grać jak J.J. Daj spokój z tym gównem. Graj swój szajs.”^[6] Występując w jego zespole poznał dwóch ważnych dla siebie ludzi: Johna Coltrane'a, z którym się zaprzyjaźnił, oraz Alfreda Liona, współzałożyciela wytwórni Blue Note Records. Usłyszawszy go na estradzie, producent zaproponował mu dokonanie nagrań jako liderowi. Później pracował u niego także jako muzyk studyjny uczestnicząc m.in. w nagraniu słynnego albumu Coltrane’a Blue Train. Był jedynym puzonistą, z którym nagrywali Coltrane i pianista Bud Powell^[2].

W 1961 został członkiem formacji The Jazztet, założonej przez trębacza Arta Farmera i saksofonistę Benny’ego Golsona. Pozostał w niej do 1961. W czerwcu tego roku przeszedł do The Jazz Messengers Arta Blakeya^[2]. Kiedy bez uprzedzenia wybrał się na tournée koncertowe Departamentu Stanu, niezadowolony Blakey uznał to jako urlop. Gdy jednak chciał pojechać w ramach tej samej trasy koncertowej do Rosji Sowieckiej, Blakey orzekł: „Jeśli pojedziesz, do cholery, to już nie wracaj. Jak chcesz grać z tymi skurwysynami, droga wolna!” Fuller mądrze zdecydował pozostać w zespole, w którym niebawem pojawili się trębacz Freddie Hubbard, pianista Cedar Walton i kontrabasista Reggie Workman. The Jazz Messengers stał się jednym z najwspanialszych i najbardziej znanych zespołów w historii jazzu^[6]. Opuścił go dopiero w 1965. Regularnie powracał do niego w latach 70., biorąc udział w europejskich tournées oraz koncertowych „zlotach gwiazd” grupy^[6].

W 1967 zmarła jego siostra oraz przyjaciel – John Coltrane. Tak bardzo go to przygnębiło, że porzucił muzykę^[4]. Podjął pracę na Manhattanie w koncernie motoryzacyjnym Chryslera^[4]. Jednakże po niemal roku powrócił na scenę jazzową. Sprawił to Dizzy Gillespie, który przekonał go do wzięcia udziału w światowym tournée z jego big-bandem^[4]. Później, od 1975 do 1977 jeździł z koncertami po Stanach Zjednoczonych w orkiestrze Counta Basie’ego^[2]. W przerwach między wyjazdami nagrywał płyty jako lider i sideman. W latach 1979 i 1980 współprowadził z Kaiem Windingiem kwintet Giant Bones, a na przełomie lat 70. i 80. ponownie grał z Blakeyem, Waltonem i Golsonem. W latach 80. regularnie koncertował w Europie z formacją Timeless All-Stars^[1]. Występował również i nagrywał z przeformowanym Jazztetem. Pod koniec tej dekady zaczął nauczać. Dla studentów i młodych muzyków prowadził wykłady i warsztaty jazzowe w nowojorskim John F. Kennedy Center for the Performing Arts oraz na takich uczelniach jak Skidmore College, New England Conservatory of Music i uniwersytetach: Harvarda, Stanforda, Pittsburskim, Duke’a i NYU^[2]. W 1999 Berklee College of Music uhonorował go tytułem doktora honoris causa^[2].

Zmarł w domu opieki w rodzinnym Detroit^[4]. Miał 88 lat.

Był dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą małżonką została Judith Patterson, z którą się rozwiódł^[4]. Z drugą – Catherine Rose Driscoll, zmarłą na raka płuc w 2010, przeżył trzydzieści lat^[4]. Poświęcił jej wydaną rok później płytę The Story of Cathy & Me. Miał ośmioro dzieci: córkę – Mary i synów – Ronalda, Darryla, Geralda, Dellaneya, Wellingtona, Paula i Anthony’ego^[4].

• 1957
  • The Opener (Blue Note)
  • Bone & Bari (Blue Note)
  • New Trombone (Prestige)
• 1958 Jazz ...It's Magic! – Curtis Fuller–Sonny Redd–Tommy Flanagan–George Tucker–Louis Hayes (Regent Records)
• 1959
  • The Curtis Fuller Jazztet with Benny Golson (Savvoy)
  • Monday Night at Birdland – Hank Mobley–Billy Root–Curtis Fuller–Lee Morgan (Roulette)
  • Another Monday Night at Birdland – Hank Mobley–Billy Root–Curtis Fuller–Lee Morgan (Roulette)
  • Sliding Easy (United Artists Records)
  • Blues ette – Curtis Fuller’s Quintet (Savoy)
• 1960
  • Curtis Fuller Volume 3 (Blue Note)
  • Imagination (Savoy}
• 1961
  • South American Cookin’ (Epic)
  • The Magnificent Trombone of Curtis Fuller (Epic)
  • Boss of the Soul-Stream Trombone (Warwick)
  • Soul Trombone (Impulse! Records)
• 1962
  • Images of Curtis Fuller (Savoy)
  • Curtis Fuller with Red Garland (New Jazz)
  • Cabin in the Sky (Impulse!)
  • Curtis Fuller and the Jazz Ambassadors –Jazz Conference Abroad (Smash Records)
• 1965 Curtis Fuller and Hampton Hawes with French Horns (Status)
• 1972 Smokin’ (Mainstream Records)
• 1973 Crankin’ (Mainstream)
• 1979 Fire and Filigree (Bee Hive Records)
• 1996 The Complete Blue Note/UA Curtis Fuller Sessions (Mosaic Records)
• 1980
  • Two Bones (Blue Note)
  • Kai Winding and Curtis Fuller – Giant Bones ’80 (Sonet)
• 1984 Curtis Fuller Meets Roma Jazz Trio (Timeless Records)
• 1996 Curtis Fuller – The Complete Blue Note/UA Curtis Fuller Sessions
• 2004 Up Jumped Spring with Brad Goode (Delmark Records)
• 2005 Keep It Simple (Savant)
• 2010I Will Tell Her (Capri)
• 2011 The Story of Cathy & Me (Challenge Records)
• 2012 Down Home (Capri)
• 2018 In New Orleans (Progressive)

Z Art Blakey and the Jazz Messengers

• 1961
  • Art Blakey!!!!! Jazz Messengers!!!!! (Impulse)
  • Mosaic – Art Blakey and the Jazz Messengers (Blue Note)
• 1962
  • Three Blind Mice (United Artists)
  • Caravan – Art Blakey Jazz Messengers (Riverside)
  • The African Beat (Blue Note)
• 1963
  • Ugetsu – Art Blakey's Jazz Messengers at Birdland (Riverside)
  • Buhaina’s Delight – Art Blakey & The Jazz Messengers (Blue Note)
  • Golden Boy – Art Blakey and the Jazz Messengers Play Selections From the New Musical (Colpix)
• 1965
  • Free For All – Art Blakey & The Jazz Messengers (Blue Note)
  • 'S Make It – Art Blakey & The Jazz Messengers (Limelight)
• 1966
  • Indestructible – Art Blakey & The Jazz Messengers (Blue Note)
  • Kyoto – Art Blakey and the Jazz Messengers (Riverside)
• 1973 Thermo (Milestone)
• 1978
  • In My Prime – Art Blakey and the Jazz Messengers – Vol. 1 (Timeless)
  • In My Prime – Art Blakey and the Jazz Messengers – Vol. 1 (Timeless)
  • Art Blakey – Live at the Renaissance Club (Blue Note)
  • Live Messengers (Blue Note)

Z Johnem Coltrane’em

• 1958
  • Blue Train (Blue Note)
  • Tanganyika Strut (Savoy)
  • Jazz Way Out (Savoy)
• 1977 Dial Africa – The Savoy Sessions – John Coltrane–Wilbur Hardin (Savoy)
• 1978 Gold Coast (Savoy)

Z Jimmym Smithem

• 1958 House Party (Blue Note)
• 1979 Confirmation (Blue Note)
• 1984 Special Guests (Blue Note)

• Curtis Fuller, allmusic.com
• NEA Jazz Masters – Curtis Fuller, National Endowment for the Arts
• Curtis Fuller, a Powerful Voice on Jazz Trombone, Dies at 88, „The New York Times”
• Curtis Fuller (1934–2021), National Jazz Archive
• Curtis Fuller – Motor City Messenger, AllAboutJazz

• Dyskografia Curtisa Fullera, Discogs