Domenico Lucciardi
Kardynał prezbiter | |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 9 grudnia 1756 | ||
Data i miejsce śmierci | 13 marca 1864 | ||
Biskup Senigallii | |||
Okres sprawowania | 1851–1864 | ||
Wyznanie | katolicyzm | ||
Kościół | |||
Prezbiterat | 30 lipca 1820 | ||
Sakra biskupia | 27 grudnia 1846 | ||
Kreacja kardynalska | 15 marca 1852 | ||
Kościół tytularny | San Clemente | ||
|
Data konsekracji | 27 grudnia 1846 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | Pietro Ostini | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
Współkonsekratorzy | Giovanni Brunelli | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Domenico Lucciardi (ur. 9 grudnia 1756 w Sarzanie, zm. 13 marca 1864 w Senigallii) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 9 grudnia 1756 roku w Sarzanie, jako syn Bartolomea Lucciardiego i Marianny Samanego[1]. 30 lipca 1820 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. Następnie został protonotariuszem apostolskim[1]. 21 grudnia 1846 roku został tytularnym arcybiskupem Damaszku, a sześć dni później przyjął sakrę[2]. W 1851 roku został łacińskim patriarchą Konstantynopola i arcybiskupem ad personam Senigallii[1]. 15 marca 1852 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny San Clemente[2]. Zmarł 13 marca 1864 roku w Senigallii[1].