Dzwonek szczeciniasty
Systematyka[1][2] | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | rośliny | ||
Podkrólestwo | |||
Nadgromada | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Nadklasa | okrytonasienne | ||
Klasa | Magnoliopsida | ||
Nadrząd | astropodobne | ||
Rząd | astrowce | ||
Rodzina | dzwonkowate | ||
Rodzaj | dzwonek | ||
Gatunek | dzwonek szczeciniasty | ||
Nazwa systematyczna | |||
Campanula cervicaria L. Sp. Pl. 167 1753 | |||
| |||
|
Dzwonek szczeciniasty (Campanula cervicaria L.) – gatunek rośliny z rodziny dzwonkowatych. Występuje od Hiszpanii na zachodzie po Bajkał na wschodzie[3]. W Polsce rośnie głównie na nizinach, zwłaszcza w dolinie Bugu. Występuje także na Wyżynie Małopolskiej, w Sudetach i Beskidach[4].
Morfologia
- Łodyga
- Sztywna, prosto wzniesiona, szczeciniasto, odstająco, kłująco owłosiona, do 70 cm wysokości.
- Liście
- Siedzące, wydłużonotrójkątne, lancetowate lub równowąskie, szczeciniasto, odstająco, kłująco owłosione[4].
- Kwiaty
- Zebrane w zbite główki na szczycie łodygi oraz w kątach najwyższych liści. Korona kwiatu niebieska, długości 13-25 mm. Szyjka słupka wyraźnie wystaje z korony.
- Owoc
- Torebka.
Biologia i ekologia
Bylina lub roślina dwuletnia, hemikryptofit, gatunek semelparyczny. Rośnie na okrajkach i w świetlistych dąbrowach. Kwitnie od czerwca do sierpnia.
Zagrożenia i ochrona
Roślina umieszczona w Polskiej Czerwonej Księdze Roślin w grupie gatunków o stopniu zagrożenia trudnym do określenia (DD)[4]. Tę samą kategorię posiada na polskiej czerwonej liście[5].
Przypisy
- ↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2016-03-17] (ang.).
- ↑ Mapa rozmieszczenia gatunku na Den virtuella floran
- ↑ a b c Zarzycki K., Kaźmierczakowa R., Mirek Z.: Polska Czerwona Księga Roślin. Paprotniki i rośliny kwiatowe. Wyd. III. uaktualnione i rozszerzone. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody PAN, 2014. ISBN 978-83-61191-72-8.
- ↑ Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.
- SNL: stavklokke
- BioLib: 41200
- EoL: 5132918
- EUNIS: 165224
- FloraWeb: 1034
- GBIF: 5410857
- identyfikator iNaturalist: 465860
- IPNI: 140089-1
- ITIS: 845360
- NCBI: 649652
- identyfikator Plant List (Royal Botanic Gardens, Kew): kew-364236
- Plants of the World: urn:lsid:ipni.org:names:140089-1
- Tela Botanica: 12425
- identyfikator Tropicos: 5500219
- CoL: 6994X