Filipinoszczur luzoński
Bullimus luzonicus[1] | |||
(Thomas, 1895)[2] | |||
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | zwierzęta | ||
Typ | strunowce | ||
Podtyp | kręgowce | ||
Gromada | ssaki | ||
Podgromada | żyworodne | ||
Infragromada | |||
Rząd | myszowate | ||
Podrząd | myszokształtne | ||
Nadrodzina | myszowe | ||
Rodzina | myszowate | ||
Podrodzina | myszy | ||
Rodzaj | filipinoszczur | ||
Gatunek | filipinoszczur luzoński | ||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5] | |||
najmniejszej troski | |||
|
Filipinoszczur luzoński[6] (Bullimus luzonicus) – gatunek ssaka z podrodziny myszy (Murinae) w rodzinie myszowatych (Muridae), występujący na Filipinach; według IUCN nie jest zagrożony wyginięciem.
Zasięg występowania
Filipinoszczur luzoński jest endemitem wyspy Luzon w północnych Filipinach[7][8][5].
Taksonomia
Gatunek po raz pierwszy naukowo opisał w 1895 roku angielski zoolog Oldfield Thomas nadając mu nazwę Mus luzonicus[2]. Opis ukazał się w czasopiśmie The Annals and Magazine of Natural History[2]. Jako miejsce typowe odłowu holotypu Thomas wskazał Mount Data w Lepanto na Luzonie na Filipinach na wysokości 8000 stóp (2440 m)[8]. Holotypem był samica z kolekcji Johna Whiteheada[2]. W rodzaju Bullimus umieścił go w 1913 roku Ned Hollister[4]. Gatunek monotypowy[7][8].
Badania C.C. Kyriazisa i współpracowników z 2017 roku wykazały znaczące zróżnicowanie genetyczne między populacjami tego gatunku[9].
Etymologia
- Bullimus: łac. bulla „bąbel, guz”; mus, muris „mysz”, od gr. μυς mus, μυος muos „mysz”[10].
- luzonicus: Luzon, Filipiny[11].
Morfologia
Długość ciała (bez ogona) 234—267 mm, długość ogona 190–233 mm, długość ucha 28,5–36 mm, długość tylnej stopy 49–56 mm; masa ciała 351–520 g[7]. Sierść na grzbiecie koloru brązowego, spód ciała jest ciemnoszary, rozjaśniony białymi końcówkami włosów[12]. Ogon jest bezwłosy (stanowi 77–92% długości ciała) i zasadniczo ciemny powyżej oraz jaśniejszy poniżej, z białą końcówką[12][7]. Samica ma od 3 do 4 par gruczołów mlekowych[7].
Ekologia
Słabo poznany gatunek[12]. Filipinoszczur luzoński zamieszkuje pierwotny las nizinny, górski i mszysty oraz lasy zdegradowane z częściowo otwartym sklepieniem, najliczniej spotykany na wysokości 1000–1450 m n.p.m. (zakres 200–2400 m n.p.m.)[7][13]. Jest aktywny zarówno w dzień jak i w nocy, szukając roślin rosnących na ziemi[7]. Filipinoszczur luzoński spożywa głównie zielony materiał roślinny, ale może być wszystkożerny[7]. Buduje ścieżki przez wysokie trawy lub gęstą, zakrytą roślinność, pozostawiając wzdłuż nich kawałki skoszonej trawy (o długości około 10–20 cm)[7]. U samic stwierdzono średnio dwa zarodki (zakres 1–3)[7].
Status i ochrona
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (ang. Least Concern „najmniejszej troski”)[5]. Nie stwierdzono większych zagrożeń dla tego gatunku, jako że jest prawdopodobnie szeroko rozpowszechniony i dobrze adaptuje się do zdegradowanych siedlisk[5].
Przypisy
- ↑ Bullimus luzonicus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e O. Thomas. Preliminary diagnoses of new mammals from Northern Luzon, collected by Mr. John Whitehead. „The Annals and Magazine of Natural History”. Sixth series. 16, s. 163, 1895. (ang.).
- ↑ N. Hollister. A list of the mammals of the Philippine Islands, exclusive of the Cetacea. „The Philippine journal of science”. 7 (D), s. 29, 1912. (ang.).
- ↑ a b N. Hollister. A review of Philippine land mammals in the United States National Museum. „Proceedings of the United States National Museum”. 46, s. 324, 1914. (ang.).
- ↑ a b c d L.L. Heaney L.L., Bullimus luzonicus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020, wersja 2020-2 [dostęp 2020-10-18] (ang.).
- ↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 265. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j Ch. Denys, P. Taylor & K. Aplin; opisy gatunków Muridae: Ch. Denys, P. Taylor, C. Burgin, K. Aplin, P.-H. Fabre, R. Haslauer, J. Woinarski, B. Breed & J. Menzies: Family Muridae (True Mice and Rats, Gerbils and relatives). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 880. ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).
- ↑ a b c D.E. Wilson & D.M. Reeder (red.): Species: Bullimus luzonicus. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-10-18].
- ↑ Ch.C. Kyriazis, J.M. Bates & L.R. Heaney. Dynamics of genetic and morphological diversification in an incipient intra‐island radiation of Philippine rodents (Muridae: Bullimus). „Journal of Biogeography”. 44 (11), s. 2585–2594, 2017. DOI: 10.1111/jbi.13063. (ang.).
- ↑ Edmund C.E.C. Jaeger Edmund C.E.C., Source-book of biological names and terms, wyd. 1, Springfield: Charles C. Thomas, 1944, 36, 140, OCLC 637083062 (ang.).
- ↑ The Key to Scientific Names, J.A.J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca (ang.).
- ↑ a b c C.C. Sanborn. Philippine Zoological Expedition 1946-1947. Mammals. „Fieldiana: Zoology”. 33 (3), s. 129, 1952. (ang.).
- ↑ L.R. Heaney. A synopsis of the mammalian fauna of the Philippine Islands. „Fieldiana: Zoology”. New series. 88, s. 38, 1988. (ang.).