Franciszek Mrowec
 Franciszek Mrowec w 1931 r. | |||
 major artylerii | |||
| Data i miejsce urodzenia | 25 lipca 1899 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1940 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1914–1940 | ||
| Siły zbrojne |
| ||
| Formacja |
| ||
| Jednostki | 6 Pułk Artylerii Lekkiej | ||
| Stanowiska | dowódca dywizjonu | ||
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
| Odznaczenia | |||
     | |||
| |||
Franciszek Mrowec (ur. 26 lipca 1899 w Leżajsku, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Zygmunta i Zofii z Jongustynów[1]. Absolwent szkoły realnej w Tarnobrzegu. Należał do drużyn skautowych. Od lipca 1914 członek Związku Strzeleckiego, a od maja żołnierz Legionów Polskich. Służył w batalionie Furgalskiego. Po skończeniu w 1915 szkoły podoficerskiej przeniesiony do 1 baterii artylerii. W Legionach do kryzysu przysięgowego. W 1917 w Polskim Korpusie Posiłkowym. Podczas przechodzenia na stronę rosyjską dostał się do niewoli i jako poddany austriacki wcielony do c.k. armii i skierowany na front włoski. W listopadzie wstępuje do Wojska Polskiego, mianowany podporucznikiem, skierowany do 3 pułku artylerii polowej Legionów, w szeregach którego walczy w wojnie z bolszewikami.
W okresie międzywojennym przeniesiony najpierw do 27 pułku artylerii polowej na stanowisko dowódcy baterii, a w 1925 r. do Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu. Do 1930 r. służył jako instruktor w Szkole. W latach 1931 – 1933 przeniesiony do 6 pułku artylerii lekkiej w Krakowie, następnie do 5 dywizjonu artylerii konnej jako oficer zwiadu dywizjonu
W kampanii wrześniowej walczył w jako dowódca I dywizjonu 6 pal z Pszczyny. Ranny 1 września, wzięty do niewoli przez sowietów, osadzony w Starobielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w Charkowie[2]. Figuruje w Wykazie, poz. 2158.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[3]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Awanse
- podporucznik – 1 kwietnia 1919
- porucznik –
- kapitan – 1925
- major – 1939
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4901[4]
- Krzyż Niepodległości
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- zbrodnia katyńska
Przypisy
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 359.
- ↑ Księgi Cmentarne – wpis 6535.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Myrek 1928 ↓, s. 31.
Bibliografia
- Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Karol Myrek: Zarys historii wojennej 3-go Pułku Artylerii Polowej Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918-1920.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
