Henryk Wąsala
podkomisarz | |
Data i miejsce urodzenia | 12 maja 1899 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 9-11 kwietnia 1940 |
Przebieg służby | |
Formacja | |
Jednostki | 4 Kompania Rezerwy Policyjnej |
Stanowiska | dowódca kompanii |
Odznaczenia | |
Henryk Eustachiusz Wąsala (ur. 12 maja 1899 w Częstochowie, zm. 9-11 kwietnia 1940 w Kalininie) – podkomisarz Policji Państwowej, żołnierz Legionów Polskich i Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się 12 maja 1899 w Częstochowie, w rodzinie Franciszka i Anny z Gaćków[1]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 1. kompanii I batalionu 5 Pułk Piechoty Legionów Polskich[2], a od 11 listopada 1918 do 6 lipca 1923 w Wojsku Polskim[1]. 15 lutego 1924 wstąpił do Policji Państwowej[1]. Ukończył Szkołę Oficerów PP w Warszawie[3]. W stopniu przodownika służył w Komisariacie PP w Kielcach[1]. 1 kwietnia 1939 został mianowany podkomisarzem PP[1]. W tym samym roku pełnił obowiązki dowódcy 4 Kompanii Rezerwy Policyjnej w Herbach Starych.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Ostaszkowie. 8 lub kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Obwodowego Zarządu NKWD w Kalininie (obecnie Twer)[3]. Między 9 a 11 kwietnia 1940 zamordowany i pogrzebany w Miednoje[3]. Od 2 września 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje.
Henryk Wąsala był żonaty. Miał dwie córki[3].
4 października 2007 Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji Władysław Stasiak mianował go pośmiertnie na stopień komisarza Policji Państwowej[4]. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[5]
- Srebrny Krzyż Zasługi[1]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Kalininie
- zbrodnia katyńska
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Księga Cmentarna Miednoje 2005 ↓, s. 978.
- ↑ Żołnierze Niepodległości : Wąsala Eustachy. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2021-04-23]..
- ↑ a b c d Убиты в Калинине 2019 ↓, s. 276.
- ↑ Decyzja Nr 89 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 4 października 2007 nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MSWiA.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260.
Bibliografia
- Zuzanna Gajowniczek, Bernadetta Gronek, Bernard Kayzer: Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Grzegorz Jakubowski (red.). T. 2 M–Ż. Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2005. ISBN 83-89474-06-9.
- Убиты в Калинине, захоронены в Медном. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Ostaszkowskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). T. 1: Биограммы военнопленных А–Л. Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2019. ISBN 978-5-6041921-4-6.