Huta Pieniacka

Huta Pieniacka
Ilustracja
Huta Pieniacka, pomnik pomordowanych Polaków
Państwo

 Ukraina

Obwód

 lwowski

Rejon

brodzki

Populacja 
• liczba ludności


0

Tablice rejestracyjne

BC

Położenie na mapie obwodu lwowskiego
Mapa konturowa obwodu lwowskiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Huta Pieniacka”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Huta Pieniacka”
Ziemia49°54′07″N 25°05′56″E/49,901944 25,098889
Multimedia w Wikimedia Commons

Huta Pieniacka (ukr. Гута Пеняцька) – wieś, obecnie nieistniejąca, położona na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, w rejonie brodzkim, od 1919 do 1945 roku[1] w Polsce, od grudnia 1920 w województwie tarnopolskim, w powiecie brodzkim, w gminie Pieniaki.

Huta Pieniacka leży w odległości 5 km na północny zachód od Pieniak.

Historia

W 1875 roku we wsi znajdowała się jedyna huta szkła na terenie powiatu brodzkiego[2].

W latach 1927–1939 majątek leśny w Hucie Pieniackiej posiadał profesor prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza i działacz endecki Edward Dubanowicz, wywłaszczony w 1939 przez NKWD i w 1940 deportowany do Kazachstanu[3][4].

W styczniu–lutym 1944 we wsi stacjonowali partyzanci sowieccy pod dowództwem płk. NKWD Dmitrija Miedwiediewa[5].

 Osobny artykuł: Zbrodnia w Hucie Pieniackiej.

28 lutego 1944 ściągnięte przeciw partyzantom radzieckim siły 4. Pułku Policji Schutzstaffel (SS), złożonego z ukraińskich ochotników nieprzyjętych do 14. Dywizji Grenadierów SS (SS-Galizien) pod dowództwem niemieckim, przy udziale oddziału Ukraińskiej Powstańczej Armii i oddziału paramilitarnego ukraińskich nacjonalistów pod dowództwem Włodzimierza Czerniawskiego, wymordowały polskich mieszkańców Huty Pieniackiej w odwecie za śmierć dwóch ukraińskich żołnierzy SS-Galizien w potyczce z miejscowym oddziałem samoobrony[6][7].

Galeria

  • Huta Pieniacka na austro-węgierskiej mapie sprzed 1910 r.
    Huta Pieniacka na austro-węgierskiej mapie sprzed 1910 r.
  • Kościół w Hucie Pieniackiej, 1930 r.
    Kościół w Hucie Pieniackiej, 1930 r.
  • Pozostałości polskiego cmentarza w Hucie Pieniackiej
    Pozostałości polskiego cmentarza w Hucie Pieniackiej
  • Zachowany, przedowjenny, polski nagrobek w Hucie Pieniackiej
    Zachowany, przedowjenny, polski nagrobek w Hucie Pieniackiej

Przypisy

  1. ↑ Ustawa z dnia 31 grudnia 1945 r. o ratyfikacji podpisanej w Moskwie dnia 16 sierpnia 1945 r. umowy między Rzecząpospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich o polsko-radzieckiej granicy państwowej (Dz.U. z 1946 r. nr 2, poz. 5).
  2. ↑ Powiat brodzki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 374 .
  3. ↑ Zbigniew K.Z.K. Wójcik Zbigniew K.Z.K., Wspomnienia Edwarda Dubanowicza – przyczynek do biografii, „Dzieje Najnowsze”, 40 (4), 2008, s. 183 .
  4. ↑ ŁucjaŁ. Orłowska ŁucjaŁ., Kresy – wspomnienia mojej rodziny (fragment pracy) [online], Blog Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego, 2013 [zarchiwizowane z adresu 2014-12-05] .
  5. ↑ D. Miedwiediew: Silnyje duchom. Kijów, 1981. wersja elektroniczna (ros.)
  6. ↑ PAP: Śledztwo ws. mordu w Hucie Pieniackiej. [dostęp 2009-03-11].
  7. ↑ MarcinM. Wojciechowski MarcinM., GrzegorzG. Motyka GrzegorzG., 65 lat temu spacyfikowano polską wieś na Ukrainie. Co stało się w Hucie Pieniackiej [online], Wyborcza.pl, 27 lutego 2009 [dostęp 2009-03-04] [zarchiwizowane z adresu 2010-03-07] .

Linki zewnętrzne

  • Huta Pieniacka 25.) H., [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 236 .
  • Pieniaki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 88 .