Józef Droba
 pułkownik artylerii | |
| Pełne imię i nazwisko | Józef Stanisław Droba |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 1 października 1892 |
| Data i miejsce śmierci | 4 października 1965 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | Wojsko Polskie |
| Jednostki | 3 dywizjon artylerii konnej |
| Stanowiska | dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  | |
Józef Stanisław Droba (ur. 1 października 1892 w Mielcu, zm. 4 października 1965 tamże) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 1 października 1892 w Mielcu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Józefa i Leokadii z Kołodziejów[1][2]. Po ukończeniu szkoły średniej i zdaniu matury w Krakowie studiował na Politechnice Lwowskiej[1].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Artylerii Polowej Nr 45. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy[3].
9 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Służył wówczas w 4 pułku artylerii ciężkiej[4]. 12 kwietnia 1927 został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 14. lokatą w korpusie oficerów artylerii[5]. W 1928 był dowódcą II dywizjonu 2 pułku artylerii lekkiej Legionów w Kielcach[6]. W marcu 1931 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[7][8]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 4. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9][10]. Później został przeniesiony do 4 pułku artylerii lekkiej w Inowrocławiu na stanowisko I zastępcy dowódcy pułku[11]. 15 czerwca 1939 objął dowództwo 3 dywizjonu artylerii konnej w Wilnie[12]. Na czele tego oddziału walczył w kampanii wrześniowej.
W październiku 1944 zgłosił się do Wojska Polskiego w Lublinie[1]. W kwietniu 1945 został zdemobilizowany w stopniu pułkownika[1]. Z Lublina wyjechał na Śląsk w poszukiwaniu pracy i został zatrudniony w administracji Kopalni Węgla Kamiennego „Bobrek” w Bytomiu[1]. W 1957, po przejściu na emeryturę, wrócił do Mielca[1]. Zmarł 4 października 1965[1]. Został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym przy ul. H. Sienkiewicza[1].
Ordery i odznaczenia
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[13][14]
- Złoty Krzyż Zasługi Cywilnej z mieczami na wstążce Medalu Waleczności[15]
- Srebrny Krzyż Zasługi Cywilnej z koroną na wstążce Medalu Waleczności[15]
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Encyklopedia miasta Mielca. Agencja Wydawniczo-Reklamowa „Korso”. [dostęp 2024-07-22].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2024-07-22].
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 459, 490.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 15 września 1920 roku, s. 861.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 120.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 376, 456.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 119.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 181, 670.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 377.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 159.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 723.
- ↑ Dobrowolski 2013 ↓, s. 46.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 181.
- ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 490.
Bibliografia
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Piotr Dobrowolski: Dywizjony Artylerii Konnej cz. 2. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2013, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-7769-886-0.
