Język kéo

Kéo
Obszar

Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie (Indonezja)

Liczba mówiących

40 tys. (2001)

Pismo/alfabet

łacińskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 6a żywy↗
Kody języka
ISO 639-3 xxk
IETF xxk
Glottolog keoo1238
Ethnologue xxk
BPS 0143 0
WALS keo
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język kéo, także ke’o – język austronezyjski używany w prowincji Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie we wschodniej Indonezji, w południowo-środkowej części wyspy Flores[1].

Według danych z 2001 roku posługuje się nim 40 tys. osób, członków ludu o tej samej nazwie[1]. Jego użytkownicy władają również językiem indonezyjskim[2].

Jego bliskim krewnym jest język nage (50 tys. użytkowników)[3]. Oba języki są określane zbiorczą nazwą „nage-kéo”[4]. Nage i Kéo są odrębnymi grupami etnicznymi, jednakże relacja między ich językami nie została dobrze ustalona (wiadomo, że wykazują znaczne różnice fonetyczne i słownikowe)[5].

Został zaliczony do zaproponowanej grupy języków centralnego Flores[6][7]. Tworzy kontinuum dialektalne wraz z kilkoma pobliskimi językami: ngadha, nage, ende, li’o[8][9]. Między kéo a ende występuje słabo poznany dialekt nga’o (o charakterze przejściowym, włączany zwykle pod pojęcie ende)[10].

W języku występuje mieszany system liczbowy, z elementami systemu kwinarnego (piątkowego), które mogą być pozostałością po hipotetycznym papuaskim substracie językowym[11].

Poświęcono mu opis gramatyki z 2002 r. (A Grammar of Kéo), opracowano także zbiór tekstów w tym języku[12]. Do jego zapisu stosuje się alfabet łaciński, aczkolwiek w ograniczonym zakresie[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c David M.D.M. Eberhard David M.D.M., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Ke’o, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2021-08-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06]  (ang.).
  2. ↑ Baird 2002 ↓, s. 16.
  3. ↑ David M.D.M. Eberhard David M.D.M., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Nage, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2021-08-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06]  (ang.).
  4. ↑ Baird 2002 ↓, s. 1.
  5. ↑ Baird 2002 ↓, s. 21.
  6. ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Central Flores. Glottolog 4.5. [dostęp 2022-08-04]. (ang.).
  7. ↑ Elias 2020 ↓, s. 10 (pdf, online); s. 296 (książka).
  8. ↑ Gregory L. Forth: Beneath the Volcano: Religion, Cosmology and Spirit Classification Among the Nage of Eastern Indonesia. Leiden: KITLV Press, 1998, s. 23, seria: Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 177. DOI: 10.1163/9789004434844. ISBN 978-90-0443-484-4. ISBN 978-90-6718-120-4. OCLC 40229240. (ang.).
  9. ↑ AdamA. Harr AdamA., Recentering the margins? The politics of local language in a decentralizing Indonesia [online], 2015 (Tilburg Papers in Culture Studies 152), s. 9 [dostęp 2023-10-09]  (ang.).
  10. ↑ Elias 2020 ↓, s. 16 (pdf, online); s. 302 (książka).
  11. ↑ Schapper i Klamer 2017 ↓, s. 307.
  12. ↑ Baird 2002 ↓, s. 485–508.

Bibliografia

  • Louise Baird: A Grammar of Kéo: An Austronesian Language of East Nusantara. Canberra: Department of Linguistics, The Research School of Pacific and Asian Studies at The Australian National University, 2002. OCLC 746845105. [dostęp 2021-08-19]. (ang.).
  • Alexander Elias: Are the Central Flores languages really typologically unusual?. W: David Gil, Antoinette Schapper (red.): Austronesian Undressed: How and why languages become isolating. Amsterdam–Philadelphia: John Benjamins Publishing, 2020, s. 287–338, seria: Typological Studies in Language 129. DOI: 10.1075/tsl.129.06eli. ISBN 978-90-272-6053-6. LCCN 2020032619. OCLC 1195817942. [dostęp 2023-10-09]. (ang.).
  • Antoinette Schapper, Marian Klamer: Numeral systems in the Alor-Pantar languages. W: Marian Klamer (red.): The Alor-Pantar languages: History and typology. Wyd. 2. Berlin: Language Science Press, 2017, s. 277–329, seria: Studies in Diversity Linguistics 3. DOI: 10.5281/zenodo.569393. ISBN 978-3-944675-94-7. OCLC 1030820272. (ang.).