Jan Kotowicz
Jan Kotowicz (przed 1934) | |||
pułkownik piechoty | |||
Data i miejsce urodzenia | 18 grudnia 1890 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 15 października 1963 | ||
Przebieg służby | |||
Lata służby | 1914–1945 | ||
Siły zbrojne | Armia Austro-Węgier | ||
Formacja | Legiony Polskie | ||
Jednostki | 6 Pułk Strzelców Podhalańskich | ||
Stanowiska | dowódca pułku piechoty | ||
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
Odznaczenia | |||
|
Jan Stefan Kotowicz, ps. „Twardy” (ur. 18 grudnia 1890 w Rzeszowie, zm. 15 października 1963 tamże) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Jan Stefan Kotowicz urodził się 18 grudnia 1890 w Rzeszowie, w rodzinie Jana i Zofii z Chudzickich[1]. W 1910 zdał maturę w I Gimnazjum im. S. Konarskiego w Rzeszowie. Podjął studia prawnicze na UJ w Krakowie i pracował jako urzędnik asekuracyjny. W 1912 został członkiem Związku Strzeleckiego w Rzeszowie[2].
8 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów[2] i ukończył kurs oficerski 1 pułku piechoty Legionów Polskich w Zambrowie[3]. Następnie działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. 1 listopada 1916 został mianowany podporucznikiem z pominięciem stopnia chorążego[4]. Brał udział w bitwach pod Laskami, Borzechowem i Krzywopłotami i tam został ciężko ranny w nogę[2]. 18 września 1917[3] wcielono go do armii austriackiej. Ukończył szkołę oficerską w miejscowości Basovice pod Triestem.
W listopadzie 1918 współorganizował Pułk Ziemi Rzeszowskiej (późniejszy 17 pułk piechoty)[2]. Na stopień porucznika awansował 15 listopada 1918, a kapitanem został w 1919[3]. Brał udział w wojnie 1920[3]. Po wojnie pełnił służbę w pułkach piechoty w Rzeszowie, Lidzie i Brodnicy. W 1931 w Rembertowie ukończył kurs dowódców batalionów i pułków[3]. W latach 1923–1925 w Lidzie opiekował się Wojskowym Klubem Sportowym[3]. W 1926 został przeniesiony do 17 pp na stanowisko dowódcy batalionu. W październiku 1927 został przesunięty na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[5]. W marcu 1930 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie na stanowisko kierownika Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego[6]. W marcu 1932 został przeniesiony do 67 pułku piechoty w Brodnicy na stanowisko dowódcy pułku[7] i w tym samym roku awansował na podpułkownika[3]. W czerwcu 1935 został przeniesiony do 6 pułku strzelców podhalańskich w Samborze na stanowisko dowódcy pułku[8]. Na pułkownika awansował w 1937[3]. Pułkiem dowodził do 4 czerwca 1938. Następnie był dowódcą Podkarpackiej Brygady Obrony Narodowej w Przemyślu.
W kampanii wrześniowej dowodził 3 Brygadą Górską Strzelców. W pierwszych dniach września 1939 organizował obronę w Górach Słonnych k. Sanoka[9][10]. Był internowany na Węgrzech i przebywał w Győr i Eger, gdzie był polskim komendantem obozu[3]. Przedostał się w lipcu 1943 roku do Warszawy, gdzie przeszedł do pracy podziemnej. Był inspektorem Komendy Głównej AK[3]. W okresie od 16 do 25 lipca 1944 był ostatnim dowódcą 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK, którą rozwiązał 26 lipca 1944 roku.
W październiku 1944 roku został aresztowany w Kurowie i wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego w Lublinie z 13 sierpnia 1945 roku skazany na 10 lat więzienia, ale we wrześniu zwolniony na podstawie amnestii[3]. Po wojnie pracował do 1949 roku w Państwowych Nieruchomościach Ziemskich w Kijowie jako magazynier oraz w inwalidzkich spółdzielniach pracy w Rzeszowie. Przeszedł na rentę 1 września 1958 roku[3]. Był dwukrotnie żonaty: z Marią Palczerską, a po jej śmierci z Janiną Topolską, z którą miał dwie córki – Marię i Stefanię Annę[3].
Zmarł 15 października 1963 w Rzeszowie. Został pochowany na Cmentarzu Pobitno w Rzeszowie[11].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7102[1]
- Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931)[12]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)[13]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[14]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy
- ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 1.
- ↑ a b c d Kolekcja VM ↓, s. 4.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Michał Fijałka: 27. Wołyńska Dywizja Piechoty AK. s. 166.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 20.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 326.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 103.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 233.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 55.
- ↑ Mieczysław Granatowski: Co można jeszcze wysupłać z pamięci?. W: Andrzej Brygidyn, Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz: Wspomnienia i relacje żołnierzy Sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939–1944. Sanok: 2012, s. 74–75. ISBN 978-83-903080-5-0.
- ↑ Mieczysław Granatowski: Jeszcze nie zapomniałem. W: Andrzej Brygidyn, Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz: Wspomnienia i relacje żołnierzy Sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939–1944. Sanok: 2012, s. 99. ISBN 978-83-903080-5-0.
- ↑ Jan Kotowicz. grobonet.erzeszow.pl. [dostęp 2023-05-05].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu pracy niepodległościowej i wyszkolenia wojska”.
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 3.
Bibliografia
- Kotowicz Jan Stefan. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.72-6587 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-29].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923. [dostęp 2023-02-10].
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924. [dostęp 2023-02-10].
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928. [dostęp 2023-02-10].
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932. [dostęp 2023-02-10].
- Polski Słownik Biograficzny, T XIV, 1968.
- Michał Fijałka, 27 Wołyńska Dywizja Piechoty Armii Krajowej, Wydawnictwo PAX, 1987 s. 167–168, ISBN 83-211-0734-6.
- JózefJ. Turowski JózefJ., Pożoga. Walki 27 Wołyńskiej Dywizji AK, Warszawa: Państ. Wydaw. Naukowe, 1990, ISBN 83-01-08465-0, OCLC 834116008 .
- VIAF: 6509147425865045040005
- PLWABN: 9810538134005606
- PWN: 3926522