Juliusz Kozolubski

Juliusz Kozolubski

podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	3 czerwca 1897 Wiener Neustadt
Data i miejsce śmierci	14 listopada 1964 Londyn
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	83 Pułk Piechoty
Odznaczenia

Juliusz Marcin Kozolubski^[a] (ur. 3 czerwca 1897 w Wiener Neustadt, zm. 14 listopada 1964 w Londynie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Polskich Sił Zbrojnych i inspektor Policji Państwowej oraz historyk wojskowości.

Urodził się 3 czerwca 1897 w Wiener Neustadt^[2][3], w rodzinie Marcina, wachmistrza, instruktora jazdy konnej w Terezjańskiej Akademii Wojskowej i Franciszki z Jasińskich^[4]. W 1907 rozpoczął naukę w c. k. Wyższym Gimnazjum w Drohobyczu. 17 stycznia 1916 zdał egzamin dojrzałości, przyśpieszony, dla uczniów pełniących służbę wojskową^[5].

W latach 1919–1920 ukończył kurs w École spéciale militaire de Saint-Cyr we Francji^[6]. 14 listopada został odkomenderowany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu normalnego 1921/23^[7]. Był „jednym z najzdolniejszych” wśród słuchaczy kursu, „cieszącym się ogólną sympatią i powszechnym uznaniem”^[8]. Był powszechnie nazywany „omnibusem”^[9]. Z dniem 1 października 1923, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Wojskowego Instytutu Geograficznego^[10], a później do Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej w Warszawie^[11][12]. 31 marca 1924 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 226. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[13]. W październiku 1925 został przydzielony do Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego^{[14][15][16][17]}. W listopadzie 1928 został przeniesiony do 83 Pułku Piechoty w Kobryniu^[18]. W grudniu 1929 został przeniesiony do Oddziału III Sztabu Głównego na stanowisko referenta^[19][20][21]. W 1933 ukończył studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Warszawie^[22]. Z dniem 1 kwietnia 1934 został przeniesiony do Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego (8 listopada tego roku przemianowany na Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy) na stanowisko szefa Wydziału Prasowego^[23]. Z dniem 1 maja 1935 został przydzielony do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych na sześciomiesięczną praktykę^[24]. 12 lipca 1935 uczestniczył w odprawie komendantów wojewódzkich Policji Państwowej, jako oficer do szczególnych zleceń Komendy Głównej PP. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 16. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[25]. 23 stycznia został wyznaczony na stanowisko pełniącego obowiązki szefa sztabu Komendy Głównej PP, a 1 kwietnia 1936 zatwierdzony na tym stanowisku i mianowany inspektorem PP. W tym samym czasie został przeniesiony do rezerwy Wojska Polskiego^[26].

Zmarł 14 listopada 1964 w Londynie^[3].

26 października 1920 ożenił się ze Stanisławą Smoleń^[22]. Miał dwoje dzieci^[27].

• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[28]
• Medal Niepodległości (27 czerwca 1938)^[4]
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[29][28]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[22]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[22]

• Dywizja ułanów w osłonie (29 XI 1830 – 9 II 1831). „Bellona”. XXV, s. 56–75, 187–210, 1927. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy. 
• Propaganda wojenna w świetle doświadczeń wojny światowej. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1928.
• Piechota w obronie Warszawy (6–7.IX.1831). Warszawa: 1932.
• Przełom pod Caporetto. Warszawa: 1933.
• Dwudziestolecie Policji Państwowej w Polsce. „Przegląd Policyjny”. 6 (18), s. 402–426, listopad 1938. Warszawa. 

• Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum imienia Franciszka Józefa w Drohobyczu za lata szkolne 1914/15 i 1915/16. Drohobycz: Nakładem Funduszu Naukowego, 1916.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. IV: Karabin – Lehmann. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1934.
• Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938.
• Stanisław Herbst: Kozolubski Juliusz Marcin (1897–1964). W: Polski Słownik Biograficzny. T. XV. Warszawa: Polska Akademia Nauk, 1970.
• Marian Romeyko: Przed i po maju. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1983. ISBN 83-11-06884-4.
• Robert Litwiński. Sprawozdanie szefa sztabu Komendy Głównej Policji Państwowej inspektora Juliusza Kozolubskiego z listopada 1939. „Res Historica”. 25, 2007. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. ISBN 978-83-227-2812-3.