Juliusz Szychiewicz
major dyplomowany kawalerii | |
Data i miejsce urodzenia | 9 czerwca 1897 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 17 października 1974 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Wojsko Polskie |
Jednostki | Podlaska Brygada Kawalerii |
Stanowiska | szef sztabu brygady |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Odznaczenia | |
|
Juliusz Szychiewicz (ur. 9 czerwca 1897 w Milatynie, zm. 17 października 1974 w Warszawie) – major dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 9 czerwca 1897 w Milatynie jako syn Leona[1]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 70. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku - kawalerii)[2]. Na porucznika awansował ze starszeństwem z dniem 1 października 1920 roku. Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w 12 pułku Ułanów Podolskich w Krzemieńcu[3][4].
2 listopada 1926 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1926–1928 z równoczesnym przeniesieniem do kadry oficerów kawalerii[5]. 31 października 1928 roku, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dowództwa XII Brygady Kawalerii w Ostrołęce na stanowisko oficera sztabu[6][7]. W następnym roku otrzymał przeniesienie do dowództwa 29 Dywizji Piechoty w Grodnie na stanowisko I oficera sztabu. Jak sam wspominał służba pod dowództwem generała brygady Franciszka Kleeberga była dla niego „III rokiem nauki w Wyższej Szkole Wojennej”. Pełniąc służbę sztabową pozostawał oficerem nadetatowym 12 pułku ułanów. 27 stycznia 1930 roku awansował na rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 51. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[8][9][10]. 9 grudnia 1932 roku został przeniesiony z 4 pułku Ułanów Zaniemeńskich w Wilnie do dowództwa 6 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Stanisławowie na stanowisko szefa sztabu[11][12]. 26 stycznia 1934 roku ogłoszono jego przeniesienie do składu osobowego Inspektora Armii generała dywizji Stefana Dąb-Biernackiego z siedzibą w Wilnie na stanowisko oficera sztabu[13]. W 1937 roku został szefem sztabu Podlaskiej Brygady Kawalerii w Białymstoku. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku.
W 1966 roku mieszkał w Krakowie przy ulicy Konfederackiej 17/5.
Zmarł 17 października 1974 roku w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach (kwatera A18-5-23)[14].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal Niepodległości (9 listopada 1933)[15]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej (3 marca 1926)[16]
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)
Przypisy
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-09-06] .
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 176.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 623, 687.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 563, 610.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 20 października 1926 roku, s. 369.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 365.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 333, 356.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 27.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 65, 88.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 20.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 410.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 154, 631.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 10.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926 roku, s. 72.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1931. [dostęp 2016-06-11].