Klemens Zmuda Trzebiatowski
Data i miejsce urodzenia | 15 stycznia 1913 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 30 kwietnia 1984 |
Profesor nauk humanistycznych | |
Specjalność: pedagogika, historia oświaty | |
Alma Mater | Wolna Wszechnica Polska |
Profesura | 1977 |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia |
Klemens Zmuda Trzebiatowski[1][2] (ur. 15 stycznia 1913 w Łąkiem Szlacheckim, zm. 30 kwietnia 1984 w Gdańsku) – polski naukowiec, profesor pedagogiki Uniwersytetu Gdańskiego.
Życiorys
Skończył szkołę podstawową w Brzeźnie Szlacheckim,oraz seminarium nauczycielskie w Kościerzynie. Studiował w Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Pracował jako nauczyciel w Chojnicach, Kamieniu Pomorskim, Botowie w powiecie pińskim, Lipiu, gdzie w czasie II wojny światowej zorganizował tajne gimnazjum. Był członkiem Tajnej Organizacji Nauczycielskiej i w Armii Krajowej.
Po wojnie organizował szkolnictwo pedagogiczne w Chojnicach, Bytowie i Słupsku. Pełnił funkcje inspektora, nauczyciela i dyrektora Liceów Pedagogicznych. W latach 1955–58 pełnił funkcję kuratora okręgu szkolnego w Koszalinie. Doktorat z filozofii uzyskał za pracę o oświacie polskiej na Pomorzu Zachodnim w początkach XX wieku (promotorem pracy był prof. Łukasz Kurdybacha). Stopień doktora habilitowanego uzyskał za pracę „Szkolnictwo powszechne w Polsce w latach 1918-32”. Tytuł profesora w 1977 roku przyznała mu ówczesna Rada Państwa (Polska).
Pełnił funkcję Dyrektora Instytutu Pedagogiki, Prodziekana Wydziału Humanistycznego i Kierownika Zakładu Historii Oświaty, Wychowania i Nauki Uniwersytetu Gdańskiego.
Przypisy