Konrad Ofierzyński
 | |||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 10 stycznia 1909 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | kwiecień 1940 | ||||||||||||
| Wzrost | 174 cm | ||||||||||||
| Pozycja | pomocnik, obrońca | ||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Konrad Ofierzyński (ur. 10 stycznia 1909 w Poznaniu, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podporucznik piechoty Wojska Polskiego, piłkarz, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Był synem Józefa i Marii z domu Książyk. Po ukończeniu gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim w 1929 zdał egzamin dojrzałości przed Państwową Komisją Egzaminacyjną Kuratorium Okręgu Szkolnego w Poznaniu. W 1930 odbył kurs w baonie podchorążych rezerwy piechoty nr 7a. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 693. lokatą w korpusie oficerów piechoty[1]. W 1936 uzyskał dyplom Wyższej Szkoły Handlowej w Poznaniu.
Pracował jako naczelnik urzędu pocztowego w Obornikach. Pracę zawodową łączył z pasją sportową. Jako piłkarz był wychowankiem Venetii Ostrów Wielkopolski, potem grał w Ostrowskim Klubie Sportowym i w Ostrovii, wreszcie w latach 1932–1939 w poznańskiej Warcie. W barwach tego ostatniego klubu zaliczył osiem sezonów w I lidze. Grał także w tenisa, siatkówkę, koszykówkę.
Jako oficer rezerwy (został zmobilizowany do Ośrodka Zapasowego 25 Dywizji Piechoty) walczył w kampanii wrześniowej[2]. Po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli radzieckiej, przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez NKWD w Charkowie.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień porucznika[3]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Zobacz też
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- Zbrodnia katyńska
Przypisy
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 88.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 382.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
Bibliografia
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Andrzej Gowarzewski: MISTRZOSTWA POLSKI. LUDZIE (1918-1939). 100 lat prawdziwej historii (1), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017, str. 142
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Bogdan Tuszyński, Przerwany bieg. Sportowcy z Kozielska, Ostaszkowa i Starobielska, Editions Spotkania, Warszawa 1993, s. 122
