Kornutka koniczynowa

Kornutka koniczynowa

Eucera longicornis[1]
(Linnaeus, 1758)
samiec
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Podtyp	tchawkodyszne
Gromada	owady
Rząd	błonkoskrzydłe
Podrząd	trzonkówki (grupa żądłówki)
Rodzina	pszczołowate
Podrodzina	pszczoły właściwe
Plemię	Eucerini
Rodzaj	kornutka
Gatunek	kornutka koniczynowa
Synonimy
Apis longicornis Linnaeus, 1758[1] Apis linguaria Fabricius, 1775[1] Eucera atricollis Friese, 1922[1] Eucera difficilis Pérez, 1879[1] Apis dealbator Christ, 1791[1] Eucera pillichi Alfken, 1932[1]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
najmniejszej troski
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Kornutka koniczynowa^[3] (Eucera longicornis) – gatunek pszczoły z rodziny pszczołowatych.

Pszczoła samotnica, gniazdująca w ziemi i tworząca kolonie gniazd^[3]. Ma jedno pokolenie w roku, zimuje w stadium przedpoczwarki, część osobników prawdopodobnie zimuje w stadium imago^[4].

Samce, podobnie jak u innych kornutek, charakteryzują się wyjątkowo długimi czułkami. U kornutki koniczynowej sięgają końca odwłoka^[4]. Zapylają one pewne storczyki z rodzaju Ophrys, które wydzielają zapach imitujący feromony samic ich gatunku^[5]. W czasie pseudokopulacji^[6] samca kornutki z kwiatem storczyka dochodzi do zapylenia.

Samice mają czułki krótsze, zwyczajnej długości – sięgają tylko do tarczki^[4]. Są oligolektyczne i zbierają pyłek z kwiatów roślin z rodziny motylkowych^[3][5].

• 
  Czułki samców kornutek są wyjątkowo długie w porównaniu z innymi pszczołami
• 
  Samica kornutki koniczynowej, w przeciwieństwie do samca, ma krótkie czułki