Liściołaz żółty
| Phyllobates terribilis[1] | |||
| Myers, Daly & Malkin, 1978 | |||
 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | zwierzęta | ||
| Typ | strunowce | ||
| Podtyp | kręgowce | ||
| Gromada | płazy | ||
| Rząd | |||
| Podrząd | Neobatrachia | ||
| Rodzina | drzewołazowate | ||
| Podrodzina | Dendrobatinae[2] | ||
| Rodzaj | Phyllobates | ||
| Gatunek | liściołaz żółty | ||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| |||
| |||
Liściołaz żółty[4] (Phyllobates terribilis) − gatunek płaza bezogonowego z rodziny drzewołazowatych (Dendrobatidae), nazywany też liściołazem złocistym[5] lub straszliwym. Jest najbardziej trującym płazem na świecie[5]. Toksyny zawarte w wydzielinie skóry tego liściołaza są wykorzystywane przez Indian Embre i Choco do zatruwania strzał. Gatunek hodowany w terrariach.
Występowanie
Phyllobates terribilis jest endemitem południowo-zachodniego wybrzeża Kolumbii − występuje jedynie na zachodzie departamentu Cauca i w południowo-zachodniej części departamentu Valle del Cauca[3], na nizinach porośniętych wilgotnym lasem tropikalnym[5]. W całym zasięgu występuje pospolicie[3].
Ekologia
Gatunek ten prowadzi naziemny tryb życia. Jest aktywny w ciągu dnia. Żywi się stawonogami. Podstawę jego diety stanowią owady. Okres godowy przypada na porę deszczową. Samica składa jaja wśród ściółki lub w zagłębieniach pod kamieniami. Po zapłodnieniu samiec przejmuje opiekę nad złożeniem[5].
Przypisy
- ↑ Phyllobates terribilis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Darrel R.D.R. Frost Darrel R.D.R., Phyllobates terribilis Myers, Daly, and Malkin, 1978, [w:] Amphibian Species of the World: an Online Reference. Version 6.2 [online], American Museum of Natural History, New York, USA [dostęp 2024-08-08] (ang.).
- ↑ a b c Phyllobates terribilis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Zwierzęta : encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 443. ISBN 83-01-14344-4.
- ↑ a b c d Joanna Mazgajska: Płazy świata. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009. ISBN 978-83-01-15846-0.
