Ludwik Łabęcki
major piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | 16 marca 1884 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 1940 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1907–1929 |
Siły zbrojne | Wojsko Polskie |
Formacja | |
Jednostki | Komenda Placu Lwów |
Stanowiska | referent |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Ludwik Łabęcki (ur. 16 marca 1884 w Borszczowie, zm. 1940 w ZSRR) – major piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 16 marca 1884 w Borszczowie, w Małopolsce, w rodzinie Szczęsnego i Rozalii z Ptaszyńskich[1][2].
W 1907 rozpoczął pełnić zawodową służbę wojskową w cesarsko-królewskiej Obronie Krajowej. Jego oddziałem macierzystym był 35 Pułk Piechoty Obrony Krajowej w Złoczowie[3]. W jego szeregach wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach[4], a następnie walczył na frontach I wojny światowej[5]. Awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów piechoty: porucznika (1 maja 1907)[6], nadporucznika (1 maja 1912)[7] i kapitana (1 lipca 1915)[8][9].
15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Lwów[10]. W następnym roku służył w 40 Pułku Piechoty[11]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 106. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Był wówczas oficerem 19 Pułku Piechoty[12]. W lipcu tego roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu[13]. W 1923 był komendantem kadry batalionu zapasowego 19 pp[14]. W następnym roku nadal pełnił służbę w 19 pp, lecz bez określonej funkcji[15]. W maju 1925 został przeniesiony do 49 Pułku Piechoty w Kołomyi na stanowisko kwatermistrza[16]. W maju 1927 został przydzielony do Komendy Miasta Lwów na stanowisko referenta[17]. 23 grudnia 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku[18]. W kwietniu 1928 został zwolniony z zajmowanego stanowiska w Komendzie Placu Lwów z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto na okres sześciu miesięcy w celu odbycia praktyki poborowej[19][20]. W marcu 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska w PKU Lwów Miasto z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI[21], a z dniem 30 września tego roku przeniesiony w stan spoczynku[22]. Mieszkał we Lwowie przy ul. Piekarskiej 131[23].
Wiosną 1940 został zamordowany w Bykowni[2][24].
Ordery i odznaczenia
- Złoty Krzyż Zasługi – 24 maja 1929 „za zasługi na polu organizacji wojska”[25][26]
- Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych[1]
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami[27]
- Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[27]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[27]
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy[27]
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913[27]
4 maja 1936 i 9 maja 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[23].
Zobacz też
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani z Ukraińskiej Listy Katyńskiej
- Ukraińska Lista Katyńska
- Zbrodnia katyńska
Przypisy
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-27].
- ↑ a b Cmentarze katyńskie : Lista ofiar : ŁABĘCKI Ludwik. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. [dostęp 2022-11-27].
- ↑ Schematismus 1908 ↓, s. 340.
- ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 296.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 356.
- ↑ Schematismus 1908 ↓, s. 145.
- ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 140.
- ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 27.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 64.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920, s. 593.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 75.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 28.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922, s. 546.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 179, 400.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 168, 345.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925, s. 264, 272.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927, s. 148.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927. Dodatek Nr 1, s. 3.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 128.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 119, 169.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929, s. 85.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 sierpnia 1929, s. 262.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-27]..
- ↑ Straceni na Ukrainie 1994 ↓, s. 54, tu jako Ludwik Łabędzki s. Feliksa r. 1884 na liście dyspozycyjnej nr 071/1..
- ↑ Monitor Polski nr 123, poz. 302. 1929-05-31. [dostęp 2022-11-27].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929, s. 162.
- ↑ a b c d e Ranglisten 1918 ↓, s. 64, 356.
Bibliografia
- Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrathe Vertretenen Königreiche une Länder für 1908. Wiedeń: styczeń 1908. (niem.).
- Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrat Vertretenen Königreiche une Länder für 1914. Wiedeń: styczeń 1914. (niem.).
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1916. Wiedeń: 1916.
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Zeszyty Katyńskie. Marek Tarczyński (red.). T. 4: Listy katyńskiej ciąg dalszy. Straceni na Ukrainie. Niezależny Komitet Historyczny Badania Zbrodni Katyńskiej i Polska Fundacja Katyńska, 1994. ISBN 83-87893-79-X.