Ludwik Bandura
Data i miejsce urodzenia | 3 kwietnia 1904 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 20 sierpnia 1984 |
profesor | |
Specjalność: filozofia | |
Alma Mater | Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu |
nauczyciel akademicki | |
Uczelnia | Uniwersytet Gdański |
Odznaczenia | |
Ludwik Bandura (ur. 3 kwietnia 1904 w Berlinie, zm. 20 sierpnia 1984 w Gdańsku) – polski pedagog.
Życiorys
Stopień naukowy doktora filozofii uzyskał na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (1950). Od 1957 był docentem, a od 1961 profesorem tej uczelni. W 1965 został profesorem Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku, a w latach 1961–1968 był rektorem tejże uczelni. W latach 1970–1974 był profesorem Uniwersytetu Gdańskiego.
Był członkiem PZPR[1]. Został odznaczony: Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz odznaką „Zasłużony nauczyciel PRL” (1966)[1].
Zainteresowania naukowo-badawcze Ludwika Bandury koncentrowały się wokół procesu dydaktycznego i jego uwarunkowań oraz zagadnień związku teorii z praktyką w nauczaniu. Ponadto prowadził badania nad problemem trudności dydaktycznych oraz zagadnieniami studiów wyższych.
Pochowany na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku (rejon II, taras II, rząd 1, grób 21)[2].
Publikacje (wybór)
- Szkoła uspołeczniona, 1947
- Poglądy pedagogiczne Stanisława Staszica, 1956
- Zagadnienie błędów uczniowskich, 1963
- Trudności w procesie uczenia się, 1968, 2 wyd. 1970
- O procesie uczenia się, 1971
- Wybrane problemy studiów dla pracujących, 1974
- Uczniowie zdolni i kierowanie ich kształceniem, 1974
Przypisy
Bibliografia
- Wincenty Okoń: Nowy słownik pedagogiczny. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie "Żak", 2001, s. 37. ISBN 83-88149-41-5.
Linki zewnętrzne
- publikacje w katalogu BJ
- publikacje w katalogu bibliotek UW