Mieczysław Basiewicz
major piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | 9 sierpnia 1894 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 31 lipca 1935 |
Przebieg służby | |
Lata służby | do 1935 |
Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego |
Jednostki | |
Stanowiska | kierownik referatu |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Mieczysław Roman Basiewicz (ur. 9 sierpnia[a] 1894 w Żółkiewce, zm. 31 lipca 1935 w Grodnie) – major piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 9 sierpnia 1894 w Żółkiewce, w ówczesnym powiecie krasnostawskim guberni lubelskiej, w rodzinie Bronisława[2][3].
Służył w armii rosyjskiej[2]. W czasie I wojny światowej dostał się do niemieckiej niewoli[2]. Po uwolnieniu służył krótko w armii gen. Hallera, pracował czynnie w Związku Wojskowych Polaków i Polskiej Organizacji Wojskowej[2]. W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego[2]. Wziął udział w wojnie z Ukraińcami[2]. W 1919 ciężko ranny, pozostawiony pod drutami, dostał się do niewoli ukraińskiej[2]. Został uznany za poległego, więc pułkownik Leon Berbecki poinformował jego matkę o śmierci syna[2].
1 czerwca 1921, w stopniu porucznika, pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Lublin, a jego oddziałem macierzystym był 35 pułk piechoty[4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1255. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. Później został przeniesiony do 24 pułku piechoty w Łucku[6][7]. Po 1924 został przeniesiony do 7 pułku piechoty Legionów w Chełmie[8]. 27 stycznia 1930 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1930 stopień majora w korpusie oficerów piechoty i 31. lokatą[9]. W marcu tego roku został przesunięty w 7 pp Leg. ze stanowiska obodowego komendanta Przysposobienia Wojskowego na stanowisko dowódcy batalionu[10][2]. W marcu 1932 został przeniesiony na stanowisko komendanta placu w Chełmnie[11][12], a w styczniu 1934 do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie na stanowisko kierownika Samodzielnego Referatu Personalnego[13][2]. Zmarł 31 lipca 1935 w 3 Szpitalu Okręgowym w Grodnie[14][2]. Był żonaty[2].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[15]
- Medal Niepodległości – pośmiertnie 5 sierpnia 1937 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[16][3]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[2]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[2]
- Medal Zwycięstwa[17][2]
- Odznaka za Rany i Kontuzje
Uwagi
Przypisy
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 27.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Ś.p. mjr M. R. Basiewicz. „Polska Zbrojna”. 215, s. 5, 1935-08-07. Warszawa. .
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-21]..
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 121.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 59.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 194, 415.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 182, 359.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 23, 191.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930, s. 24.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 116.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 234.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36, 508.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 8.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935, s. 119.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 178, poz. 294.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 182.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.