Missa Solemnis
Rękopis Mszy | |||
Kompozytor | Ludwig van Beethoven | ||
---|---|---|---|
Opus/Oznaczenie | op. 123 | ||
Forma muzyczna | msza | ||
Czas powstania | 1819–1823 | ||
Data premiery | 7 kwietnia 1824 | ||
Miejsce premiery | Petersburg | ||
Czas trwania | 70–90 minut | ||
|
Missa Solemnis (Msza uroczysta) D-dur op. 123 Ludwiga van Beethovena uważana jest za największe, obok Mszy h-moll BWV 232 J.S. Bacha oraz Requiem d-moll KV626 i Wielkiej mszy c-moll KV 427 W.A. Mozarta, dzieło sakralne w historii muzyki. Określana jest często mianem mszy symfonicznej z powodu swych rozmiarów i struktury.
Beethoven rozpoczął pisanie Mszy w roku 1819, zamierzając ukończyć ją przed 20 marca 1820 roku; na ten dzień zaplanowana była bowiem ceremonia wyniesienia kardynała arcyksięcia Rudolfa (przyjaciela, ucznia i mecenasa kompozytora), do godności arcybiskupa Ołomuńca. Jak to często u Beethovena bywało, na dzień uroczystości gotowe były tylko trzy części: Kyrie, Gloria i Credo. Sanctus/Benedictus i Agnus Dei powstały dopiero trzy lata później. Uroczystość odbyła się bez Mszy, a pierwsze kompletne wykonanie dzieła miało miejsce w roku 1824 w Sankt Petersburgu. Partytura Mszy uroczystej ukazała się drukiem u Schotta w Moguncji w roku 1827.
Missa Solemnis jest dziełem nowatorskim, prekursorskim, podobnie jak ostatnie sonaty i kwartety Beethovena. Cechuje ją typowo beethovenowskie, romantyczne dążenie do rozsadzania ram muzycznych, monumentalna forma, która inspirowała wielu twórców XIX wieku, np.: Berlioza (Requiem), Brahmsa (Ein deutsches Requiem), Verdiego (Requiem), Liszta (oratoria), Brucknera (Te Deum, msze), Dvořáka (Stabat Mater, Requiem), a nawet Mahlera (VIII Symfonia). Przeplatając fragmenty ekstatyczne, monumentalne z modlitewnym skupieniem, koncentrując się muzycznie na znaczeniu każdego pojedynczego słowa, Beethoven w sposób maksymalny uplastycznia, ożywia liturgiczny tekst, powodując również, że Msza jest utworem bardzo osobistym, subiektywnym. Część badaczy uważa, że Beethoven uczynił z niej rodzaj manifestu swojej wiary, która nie dawała się zamknąć w żadnym systemie. Choć tekst Mszy pochodzi z liturgii katolickiej, Beethoven praktykującym katolikiem nigdy nie był, a w Mszy interesowały go – podobnie jak w IX Symfonii – ogólne idee, nie zaś żarliwa bachowska ortodoksja. W tym przypadku jest to idea marności człowieczej wobec nieskończonej potęgi Boga, w przypadku IX Symfonii natomiast – ogólnoludzkie braterstwo. Te dwa dzieła, choć nie są jego ostatnimi utworami, na swój sposób koronują dorobek twórczy Beethovena i mówią wiele o jego świecie duchowym.
Beethoven napisał na partyturze dzieła jako motto: Von Herzen – möge es zu Herzen gehen (Z serca – oby do serc trafiła).
Budowa Mszy uroczystej
- Kyrie – Assai sostenuto (Mit Andacht)
- Gloria – Allegro vivace
- Credo – Allegro ma non troppo
- Sanctus/Benedictus – Adagio (Mit Andacht)
- Agnus Dei – Adagio
Linki zewnętrzne
- Missa Solemnis – nuty dostępne w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project
- p
- d
- e
- I: C-dur op. 21
- II: D-dur op. 36
- III: Es-dur „Eroica” op. 55
- IV: B-dur op. 60
- V: c-moll op. 67
- VI: F-dur „Pastoralna” op. 68
- VII: A-dur op. 92
- VIII: F-dur op. 93
- IX: d-moll op. 125
Sonaty fortepianowe |
|
---|---|
Sonaty na skrzypce i fortepian |
|
Sonaty wiolonczelowe |
|
Inne sonaty |
|
Koncerty fortepianowe |
|
---|---|
Koncerty skrzypcowe | |
Inne koncerty |
- I: Es-dur (op. 4)
- II: C-dur (op. 29)
- III: c-moll (op. 104)
- Fuga na kwintet smyczkowy D-dur (op. 137)
Wczesne kwartety |
|
---|---|
Kwartety Razumowskiego |
|
Pośrednie kwartety |
|
Późniejsze kwartety (Kwartety Golicynowskie) |
|
- Dla Elizy
- Missa Solemnis op. 123
- Septet Es-dur (op. 20)
- Sekstet Es-dur (op. 71)
- Sekstet op. 81b
- Oktet Es-dur (op. 103)
- Britannica: topic/Missa-Solemnis