Nęczyn lepiarkowiec
Sphecodes albilabris | |||
(Fabricius, 1793) | |||
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | zwierzęta | ||
Typ | stawonogi | ||
Gromada | owady | ||
Rząd | |||
Nadrodzina | pszczoły | ||
Rodzina | smuklikowate | ||
Podrodzina | |||
Plemię | Halictini | ||
Rodzaj | Sphecodes | ||
Gatunek | Nęczyn lepiarkowiec | ||
Synonimy | |||
| |||
| |||
|
Nęczyn lepiarkowiec (Sphecodes albilabris) – gatunek błonkówki z rodziny smuklikowatych.
Zasięg występowania
Europa, gatunek szeroko rozprzestrzeniony. Notowany w Austrii, Belgii, Czechach, Finlandii, we Francji, w Hiszpanii, na Litwie, w Luksemburgu, w Niemczech, Polsce, Rosji (okolice Sankt Petersburga), na Słowacji, w Słowenii, Szwajcarii, na Węgrzech oraz we Włoszech (łącznie z Sardynią i Sycylią)[1].
W Polsce pospolity na terenie całego kraju[2].
Budowa ciała
Samica osiąga 11-15 mm długości, zaś samiec 9-14 mm. Owłosienie ciała rzadkie - czarne lub miejscami białe[2].
Głowa, tułów, czułki i nogi czarne, odwłok czerwony, skrzydła silnie przyciemnione. U samicy ostatni tergit odwłoka czarny; u samca twarz pokryta gęstymi, białymi włoskami[2].
Biologia i ekologia
Występuje na otwartych, ciepłych terenach, najchętniej w żwirowniach, na wydmach sródleśnych, łąkach i przydrożach. Samice aktywne od kwietnia do września, zaś samce od lipca do września. Zimuje samica[2].
Melitofag. Larwy są kleptopasożytami larw innych pszczół. Do końca maja żywicielem jest prawie zawsze lepiarka wiosenna, zaś potem zwykle pszczolinki[2].