Nurzaniec błotny

Nurzaniec błotny

Pelodytes punctatus
(Daudin, 1802)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	płazy
Rząd	płazy bezogonowe
Podrząd	Mesobatrachia
Rodzina	nurzańcowate
Rodzaj	Pelodytes
Gatunek	nurzaniec błotny
Synonimy Rana punctata Daudin, 1802 Rana plicata Daudin, 1802 Rana daudini Merrem, 1820 Bombinator plicatus — Fitzinger, 1826 Ostetricans punctatus — Dugès, 1834 Alytes punctatus — Tschudi, 1838 Cystignathus punctatus — Bonaparte, 1838 Pelodytes punctatus — Bonaparte, 1838 Pelodytes plicatus — Duméril & Bibron, 1841 Pelodytes daudini — Boscá, 1880 Pelodytes hespericus Díaz-Rodríguez et al., 2017 Pelodytes punctatus punctatus — Speybroeck et al., 2020 Pelodytes punctatus hespericus — Speybroeck et al., 2020[1]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
najmniejszej troski
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Nurzaniec błotny (Pelodytes punctatus) – gatunek płaza bezogonowego z rodziny nurzańcowatych (Pelodytidae).

Zachodnia Europa – Hiszpania, Francja i skrajnie północno-zachodnie Włochy^[1][2]. Stwierdzenia z Belgii okazały się błędne^[1]. Włączana dawniej do tego gatunku populacja z Portugalii została przypisana do opisanego w 2017 roku odrębnego gatunku – Pelodytes atlanticus^[2].

Żyje na lądzie, na wilgotnych łąkach, wrzosowiskach oraz wśród zarośli w dolinach rzek. Występuje na terenach nizinnych. Nie potrafi zagrzebywać się w ziemi.

Osiąga długość około 5 cm. Ciało jest krępe głowa płaska, skóra pokryta brodawkami. Źrenice oczu szparkowate, pionowo ustawione. Rezonatory bardzo słabo rozwinięte, niewidoczne na zewnątrz. Brak modzeli podeszwowych. U samców w okresie godowym występują jedynie niewielkie, ciemno ubarwione, modzele godowe na 2 pierwszych palcach przednich kończyn, na przedramieniu i ramieniu oraz na brzuchu w okolicy mostka. Ubarwienie grzbietu bardzo zmienne, zazwyczaj szare, brązowe lub oliwkowe z zielonkawymi, nieregularnymi plamami. Brzuch biały.

Głównie owady i dżdżownice.

Na czas godów wchodzi do wody. Odbywają się one wiosną, w silnie zarośniętych, niewielkich, stojących zbiornikach. Na południowym obszarze występowania ma miejsce druga pora godowa przypadająca jesienią. Głos samców jest bardzo słaby. Skrzek w ilości od 1000 do 1600 jaj składany jest w postaci krótkiego, grubego, pojedynczego rulonu mocowanego do roślin wodnych^[3]. Kijanki osiągają zwykle 3, maksymalnie 6 cm długości.