Obelisk przy ulicy Lindleya
nr rej. 288/2 z 1.07.1965[1] | |||
Państwo | Polska | ||
---|---|---|---|
Województwo | |||
Miejscowość | Warszawa | ||
Miejsce | |||
Typ obiektu | obelisk | ||
Fundator | |||
Data odsłonięcia | 1799 | ||
Ważniejsze przebudowy | 1901 | ||
Położenie na mapie Warszawy | |||
Położenie na mapie Polski | |||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego | |||
52°13′31″N 20°59′48″E/52,225278 20,996667 | |||
|
Obelisk przy ulicy Lindleya – zabytkowy obelisk znajdujący się u zbiegu ulic Lindleya i Nowogrodzkiej w Warszawie.
Opis
Wystawiony w roku 1799, pierwotnie upamiętniał 30 000 pacjentów Szpitala Dzieciątka Jezus pochowanych na przyszpitalnym cmentarzu, który wtedy miał siedzibę w przy placu Wareckim (obecny plac Powstańców Warszawy). Po przeniesieniu szpitala w roku 1901 pod adres Lindleya 4 (wtedy ulicy Żelaznej) został ustawiony na obecnym miejscu.
Wykonany z piaskowca pomnik o wysokości około dwóch metrów posadowiony jest na trójstopniowej podstawie i składa się z prostopadłościennego cokołu i czworościennego smukłego obelisku zwieńczonego krzyżem. Na przedniej płycie cokołu zachowany pierwotny napis z roku 1799:
„BOŻE BĄDZ MIŁOSCIW ZMARŁYM W SZPITALU OD R. 1757. ATU DO 30.000. POGRZEBIONYM AD. 1799”
Na tylnej ścianie w płycinie znajduje się wyrysowany plan dawnego cmentarza na rzucie prostokątnego trapezu, wraz z długościami każdego z boków podanymi w łokciach – odpowiednio 53, 75, 83 i 69 łokci. Na bocznych płaszczyznach cokołu znajdują się dwie inskrypcje z roku 1901:
„PRZENIESIONY Z DAWNEGO SZPITALA 1901”
oraz na drugim
„SZCZĄTKI ZMARŁYCH POCHOWANE NA CMENTARZU ŚW. WINCENTEGO 1901”
W 1965 roku obelisk został wpisany do rejestru zabytków[1]
Przypisy
Bibliografia
- Karta adresowa zabytku architektonicznego. [w:] Zabytki miasta Warszawy [on-line]. Biuro Stołecznego Konserwatora Zabytków. [dostęp 2010-11-19]. (pol.).