Oficerska Szkoła Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych
Odznaka absolwencka | |
Historia | |
Państwo | Polska |
---|---|
Sformowanie | 1951 |
Rozformowanie | 1967 |
Patron | Stefan Czarniecki[1] |
Tradycje | |
Rodowód | |
Dowódcy | |
Pierwszy | płk Wasyl Aleksandrow |
Ostatni | płk Henryk Kudła |
Organizacja | |
Dyslokacja | Poznań |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | wojska pancerne |
Oficerska Szkoła Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych im. Stefana Czarnieckiego (OSWPiZ) – szkoła wojskowa Sił Zbrojnych PRL.
Historia szkoły
Szkoła została utworzona w 1951 na bazie Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej w Poznaniu. Oprócz kształcenia oficerów dla wojsk pancernych przygotowywano tam oficerów dowódców wojsk zmechanizowanych[2]. W 1954, w dziesiątą rocznicę powstania, szkoła otrzymała imię hetmana Stefana Czarnieckiego.
W czerwcu 1956 podchorążowie wzięli czynny udział w stłumieniu zamieszek społecznych w Poznaniu. Utworzone grupy interwencyjne z czołgami i transporterami opancerzonymi odblokowały m.in. oblegany przez demonstrantów budynek Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego.
W 1957 kształcenie oficerów wojsk zmechanizowanych przejęła Oficerska Szkoła Piechoty nr 1 we Wrocławiu. Spowodowało to zmianę nazwy szkoły w Poznaniu na Oficerską Szkołę Wojsk Pancernych (OSWPanc). W tym samym czasie zlikwidowano Techniczną Oficerską Szkołę Wojsk Pancernych w Giżycku przekazując przygotowywanie kadr technicznych wojsk pancernych OSWPanc.
W 1967 szkołę przekształcono w Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego.
Kadra szkoły
- Z tym tematem związana jest kategoria: oficerowie Oficerskiej Szkoły Wojsk Pancernych.
- Komendanci OSWPiZ
- płk Wasyl Aleksandrow (1951)
- płk Dymitr Korol (1951-1954)
- płk Antoni Filipowicz (1954-1957)
- płk Mikołaj Charłamow (1957)
- Komendanci OSWP
- płk Henryk Kudła (1957-1960)
- płk Andrzej Porajski (1960-1962)
- płk Henryk Kudła (1962-1967)
Absolwenci OSWP
- Z tym tematem związana jest kategoria: absolwenci Oficerskiej Szkoły Wojsk Pancernych.
Rodowód uczelni
- Oficerska Szkoła Czołgów (1944-1945)
- Oficerska Szkoła Broni Pancernej (1945-1947)
- Oficerska Szkoła Broni Pancernej i Wojsk Samochodowych (1947-1948)
- Oficerska Szkoła Broni Pancernej (1948-1951)
Przypisy
- ↑ Leszkowicz 2022 ↓, s. 752.
- ↑ Łukasik 1979 ↓, s. 66.
Bibliografia
- Zdzisław Głuszczyk, Janusz Karwat, Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego. Tradycje i współczesność, Poznań 1994
- Tomasz Leszkowicz: Spadkobiercy Mieszka, Kościuszki i Świerczewskiego. Ludowe Wojsko Polskie jako instytucja polityki pamięci historycznej. Warszawa: Wydawnictwo Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-588-7.
- Edmund Łukasik: Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego. zarys historii 1944-1979. Wydział Wydawniczy WSOWPanc, 1979.
- p
- d
- e
Akademie wojskowe | |
---|---|
Szkoły oficerskie | |
Wyższe szkoły oficerskie | |
Szkoły chorążych |
|
Ośrodki szkolenia |
- p
- d
- e
Rodowód |
|
---|---|
Instytucje centralne | |
Formacje | |
Struktura organizacyjna | |
Działania wojsk |
|
Stalinizm w wojsku | |
Szkolnictwo wojskowe |
- Agenturalny Wywiad Operacyjny
- Front Polski
- Oddział II SG WP
- oficer polityczny
- Wojskowa Centrala Handlowa
- „Żołnierz Wolności”
- Oznaki rozpoznawcze
- Barwy broni