Oleg Antonow
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Oleg Antonow na ukraińskim znaczku pocztowym z 2006 roku | |||
Data i miejsce urodzenia | 25 stycznia?/7 lutego 1906 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 4 kwietnia 1984 | ||
Zawód, zajęcie | konstruktor lotniczy | ||
Odznaczenia | |||
| |||
|
Oleg Konstantinowicz Antonow (ros. Олег Константинович Антонов; ur. 25 stycznia?/7 lutego 1906 w Troicy, zm. 4 kwietnia 1984 w Kijowie) – radziecki konstruktor lotniczy, Bohater Pracy Socjalistycznej (1966).
Życiorys
Swój pierwszy szybowiec „Gołub” (ros. gołąb) zbudował w 1924. Dwa lata później został studentem Instytutu Politechnicznego w Leningradzie. Kontynuował projektowanie szybowców, a po ukończeniu studiów podjął pracę w nowej Moskiewskiej Fabryce Szybowców, gdzie został głównym konstruktorem. W 1938 przeszedł do biura konstrukcyjnego Jakowlewa do prac przy lekkim samolocie STOL OKA-58 „Aist” (ros. bocian), kopii niemieckiego samolotu Fi-56 Storch. Krótko potem zaangażował się w projekt A-7 – jednego z wczesnych szybowców do transportu wojska.
W 1941 Antonow skonstruował szybowiec A-40 KT, który był seryjnym radzieckim czołgiem T-60 z doczepionymi płatami nośnymi. Szybowiec miał być sterowany przez załogę czołgu poruszającą lufą i wieżyczką. W 1942 czołg-szybowiec KT wzbił się pierwszy raz w powietrze. Pomysłu nie wykorzystano w czasie II wojny światowej.
W 1946 r. w ZSRR utworzono biuro konstrukcyjne Antonowa (od 1952 w Kijowie), gdzie powstała rodzina samolotów transportowych i pasażerskich: An-2, An-8, An-10, An-12, An-14, An-22, An-24, An-26, An-28 i An-124 („Rusłan”). Będący rozwinięciem tego ostatniego An-225 („Mrija”) był od połowy lat 80. XX wieku do 2022 r. (kiedy został zniszczony przez Rosjan w czasie wojny na Ukrainie) największym i najcięższym samolotem na świecie[1].
Oleg Antonow został odznaczony m.in. Złotym Medalem „Sierp i Młot” Bohatera Pracy Socjalistycznej, trzykrotnie Orderem Lenina, Orderem Rewolucji Październikowej, Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy oraz Orderem Wojny Ojczyźnianej I klasy. Laureat Nagrody Stalinowskiej (1952) i Nagrody Leninowskiej (1962).
W 1972 roku wydano w języku polskim pamiętnik Antonowa Dziesięć razy od początku w tłumaczeniu Jana Rybickiego[2].
Rozwój
Pod przewodnictwem Antonowa powstały:
- szybowce – Dove, Rot Front-1, Rot Front-2, Rot Front-3, Rot Front-4, A-1, A-7, A-11, A-13, A-15;
- samolot transportowy – An-8, An-12, An-26, An-22 „Antey”, An-32, An-72, An-124 Rusłan, An-74
- samoloty wielozadaniowe – An-2, An-14 „Pszczoła”, An-30, An-28, An-3;
- samolot pasażerski – AIR-19, An-10 i An-24.
Upamiętnienie
7 lutego 2018 roku, w 112 rocznicę urodzin Olega Antonowa nadano jego imię Państwowemu Muzeum Lotnictwa w Kijowie[3].
- Ilustracje
- Lekki szybowiec desantowy II wojny światowej A7
- Rekord całkowicie metalowy jednomiejscowy szybowiec A-15
- Lekki samolot wielozadaniowy An-2
- Lekki samolot wielozadaniowy An-3
- Lekki samolot transportowy An-4
- Średniodystansowy samolot pasażerski An-10
- Samolot transportowy An-14
- Samolot transportowy An-22
- Pasażerski samolot turbośmigłowy An-24
- Wojskowe samoloty transportowe An-70
- Wielozadaniowy samolot transportowy An-72
- Największy produkcyjny samolot transportowy na świecie An-124-100
Przypisy
- ↑ Rocznica oblotu największego samolotu transportowego na świecie [online], dlapilota.pl [dostęp 2019-04-06] (pol.).
- ↑ Dziesięć razy od początku [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-04-06] (pol.).
- ↑ Державному музею авіації присвоєно ім'я О.К. Антонова. [online], webcache.googleusercontent.com [dostęp 2019-04-06] .
Bibliografia
- Philip Jarrett: Ultimate aircraft, Dorling Kindersley, 2000. ISBN 83-87112-32-1.