Orepukia florae
Orepukia florae | |
Forster et Wilton, 1973 | |
Systematyka | |
Domena | eukarionty |
---|---|
Królestwo | zwierzęta |
Typ | stawonogi |
Podtyp | |
Gromada | pajęczaki |
Rząd | pająki |
Podrząd | Opisthothelae |
Infrarząd | Araneomorphae |
Rodzina | Cycloctenidae |
Rodzaj | Orepukia |
Gatunek | Orepukia florae |
Orepukia florae – gatunek pająka z rodziny Cycloctenidae. Występuje endemicznie na Nowej Zelandii.
Taksonomia
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1973 roku przez Raymonda Roberta Forstera i Cecila Louisa Wiltona[1][2] w czwartej części monografii poświęconej pająkom Nowej Zelandii. Jako miejsce typowe wskazano Mount Arthur[1].
Morfologia
Holotypowy samiec ma karapaks długości 3 mm i szerokości 2,3 mm oraz opistosomę (odwłok) długości 2,7 mm i szerokości 2 mm. Allotypowa samica ma karapaks długości 3 mm i szerokości 2 mm oraz opistosomę długości 3,4 mm i szerokości 2,5 mm. Ośmioro oczu rozmieszczonych jest w dwóch rzędach, z których przedni jest prosty. Oczy tylno-środkowe leżą nieco dalej z tyłu niż tylno-boczne. Szczękoczułki ustawione są pionowo i mają po 2 zęby na krawędziach tylnych oraz po 2 większe i grupkę małych ząbków na krawędziach przednich bruzd. Odnóża są kolczaste. Kolejność par odnóży od najdłuższej do najkrótszej to: IV, I, II, III. Pazurki górne mają 10 ząbków, zaś pazurki dolne 4 ząbki. Opistosoma jest z wierzchu cętkowana z niewyraźnym wzorem obejmującym przepaski i szewrony. Zaopatrzona jest znacznie szerszy niż długi stożeczek z włoskami rozmieszczonymi w dwóch łatkach[1].
Występowanie i ekologia
Gatunek ten jest endemitem Nowej Zelandii[1][2], znanym tylko z regionu Nelson na Wyspie Południowej. Spotykany był pod butwiejącymi kłodami[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e R.R. Forster, C.L. Wilton. The spiders of New Zealand. Part IV. Agelenidae, Stiphidiidae, Amphinectidae, Amaurobidae, Neolanidae, Ctenidae, Psechridae. „Otago Museum Bulletin”. 4, s. 1-309, 1973. Otago Museum, John McIndoe Ltd..
- ↑ a b Gen. Orepukia Forster & Wilton, 1973. [w:] World Spider Catalog Version 21.5 [on-line]. Natural History Museum Bern. [dostęp 2021-01-08].