Osiec korówkowy
Aphelinus mali | |||
(Haldeman, 1851) | |||
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | zwierzęta | ||
Typ | stawonogi | ||
Gromada | owady | ||
Rząd | |||
Nadrodzina | bleskotki | ||
Rodzina | oścowate | ||
Podrodzina | Aphelininae | ||
Rodzaj | Aphelinus | ||
Gatunek | osiec korówkowy | ||
|
Osiec korówkowy (Aphelinus mali) – gatunek błonkówki z rodziny oścowatych i podrodziny Aphelininae.
Opis
Ciało długości około 1,5[1] lub 2 mm[2], czarne z żółtym pasem z przodu odwłoka[1]. Nogi długie, ciemnej barwy, przednie golenie, oraz biodra tylnych nóg (trzeciej pary) są żółtawe. Skrzydła szkliste, tęczowo mieniące się, o silnie zredukowanym użyłkowaniu. Larwa długości około 1,5mm.[3]
Biologia
Błonkówka ta jest parazytoidem monofagicznym bawełnicy korówki (Eriosoma lanigerum) lub oligofagicznym rodzaju Eriosoma, należącego do mszyc[1]. Samica składa jaja do ciała mszycy[2], przebijając jej odwłok pokładełkiem. Larwa żeruje wewnątrz żywiciela, a po jego śmierci przepoczwarcza się, nie opuszczając jego ciała. Imagines wygryzają się przez jego ciało jako zdolne do rozrodu. Cykl życiowy trwa 19 do 43 dni[1], a w ciągu roku pojawia się 5 do 8 pokoleń[2].
Rozprzestrzenienie i znaczenie
Tereny naturalnego występowania tego ośca znajdują się w Ameryce Północnej. W związku z jego, odkrytą już pod koniec XIX wieku, skutecznością w zwalczaniu szkodliwej dla sadów bawełnicy korówki, został on celowo introdukowany do Europy, a także Afryki Południowej, Nowej Zelandii, Urugwaju, Brazylii i Argentyny. Do Polski trafił po raz pierwszy w 1923 roku[1].