Paolo Francesco Antamori
| Kardynał prezbiter | |||
 | |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 14 listopada 1712 | ||
| Data i miejsce śmierci | 4 grudnia 1795 | ||
| Biskup Orvieto | |||
| Okres sprawowania | 1780–1795 | ||
| Wyznanie | katolicyzm | ||
| Kościół | |||
| Diakonat | 1 czerwca 1776 | ||
| Sakra biskupia | 11 lutego 1781 | ||
| Kreacja kardynalska | 11 grudnia 1780 | ||
| Kościół tytularny | Sant’Alessio | ||
| |||
| Data konsekracji | 11 lutego 1781 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | Henryk Benedykt Stuart | ||||||
| Współkonsekratorzy | Giovanni Francesco Guidi di Bagno-Talenti | ||||||
| |||||||
Paolo Francesco Antamori (ur. 14 listopada 1712 w Rzymie, zm. 4 grudnia 1795 w Orvieto) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 14 listopada 1712 roku w Rzymie, jako syn Tommasa Antamoriego i Eleny Belloni[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Następnie został audytorem Kamery Apostolskiej i referendarzem Trybunału Obojga Sygnatur[1]. W 1760 roku został rektorem La Sapienzy, a 1 czerwca 1776 roku przyjął święcenia diakonatu[1]. 11 grudnia 1780 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Sant’Alessio[2]. Tego samego dnia został biskupem Orvieto, a 11 lutego 1781 roku przyjął sakrę[2]. Zmarł tamże 4 grudnia 1795 roku[1].
Przypisy
Kontrola autorytatywna (osoba):
