Papocezaryzm
Nie mylić z: cezaropapizm. |
Papocezaryzm – doktryna polityczna głosząca zwierzchnictwo papieża nad cesarzem i innymi władcami świeckimi. W 1075 papież Grzegorz VII sporządził notatkę „Dictatus Papae”. Dokument ten wyrażał przekonanie, że to papież, nie cesarz, jest zwierzchnikiem świata chrześcijańskiego. Próba wcielenia w życie tych postulatów doprowadziła do sporu o inwestyturę[1].
Zobacz też
- cezaropapizm
- reforma gregoriańska
- uniwersalizm papieski.
Przypisy
- ↑ TadeuszT. Manteuffel TadeuszT., Historia Powszechna. Średniowiecze, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 171-172, ISBN 83-01-08685-8 .