Pikrynian ołowiu
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Ogólne informacje | |||||||||||||
Wzór sumaryczny | C12H4N6O14Pb | ||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Inne wzory | Pb(C6H2N3O7)2 | ||||||||||||
Masa molowa | 663,41 g/mol | ||||||||||||
Identyfikacja | |||||||||||||
Numer CAS | 25721-38-4 | ||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Podobne związki | |||||||||||||
Inne kationy | pikrynian sodu, pikrynian amonu | ||||||||||||
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) |
Pikrynian ołowiu(II) – organiczny związek chemiczny z grupy pikrynianów, sól kwasu pikrynowego i ołowiu na +2 stopniu utlenienia. Pikrynian ołowiu ma właściwości silnie wybuchowe, inicjujące.
Z powodu dużej wrażliwości mechanicznej nie znalazł szerokiego praktycznego zastosowania. Jedynie w czasie II wojny światowej Niemcy stosowali go w niewielkim zakresie do wyrobu zapalników elektrycznych.
Produkowano go przez dodanie kwasu pikrynowego do roztworu azotanu ołowiu.
Bibliografia
- Tadeusz Urbański, „Chemia i technologia materiałów wybuchowych” Tom III, Wyd. MON, Warszawa, 1955.