Rajmund Duracz

Rajmund Duracz

kapitan administracji
Data i miejsce urodzenia	10 września 1893 Dobra
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Formacja	III Korpus Polski w Rosji
Jednostki	15 Szlisselburski Pułk Piechoty III Korpus Polski, 144 pułk strzelców kresowych, 71 pułk piechoty, 7 pułk piechoty Legionów, Szkoła Podchorążych dla Podoficerów, Korpus Kadetów Nr 2 55 pułk piechoty
Stanowiska	dowódca kompanii szkolnej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Rajmund Duracz (ur. 29 sierpnia^?/10 września 1893 w Dobrej, w pow. humańskim, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan administracji (piechoty) Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Urodził się w rodzinie Anastazego i Faustyny z Jankowskich. Absolwent gimnazjum klasycznego w Humaniu (1915)^[1] i Uniwersytetu w Kazaniu (1917). W 1914 powołany do armii rosyjskiej i skierowany do szkoły chorążych. Przez dwa kolejne lata pełnił w szkole podchorążych funkcję instruktora. W maju 1917 przeniesiony do 15 Szlisselburskiego pułku piechoty i wysłany na front niemiecki. Po rewolucji bolszewickiej wstąpił do III Korpusu Polskiego i służył w nim do rozbrojenia przez Austriaków^[1].

W grudniu 1918 wstąpił do Wojska Polskiego, zweryfikowany w stopniu podporucznika, i wraz z 144 pułkiem strzelców kresowych walczył w wojnie 1920 r. Dowodził plutonem a następnie kompanią. W 1920 wyróżnił się w bitwie pod Kiwercami.

W okresie międzywojennym pozostał w wojsku, służył w 71 pułku piechoty. W 1921 ukończył kurs doskonalenia oficerów piechoty w Warszawie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 2255. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 71 pułk piechoty^[2][3]. W 1926 przeniesiony do 7 pułku piechoty Legionów. W 1928 był w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 187. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4]. Ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu. We wrześniu 1931 dostał przydział na stanowisko instruktora łączności w Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy, a następnie objął stanowisko (1937) zastępcy dyrektora nauk^[1]. Po zlikwidowaniu Szkoły Podchorążych (1938) przeniesiony do Korpusu Kadetów nr 2 w Rawiczu na stanowisko kierownika Kursu Przygotowawczego do Szkół Podchorążych. Po ewakuacji z Rawicza Korpusu Kadetów do Lwowa w sierpniu 1939, stawił się w Lesznie w 55 pułku piechoty zgodnie z rozkazem mobilizacyjnym.

W kampanii wrześniowej walczył w 55 pułku piechoty. Po 18 września wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Kozielsku. Między 3 a 5.04.1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa LW bez numeru, poz. 100 z 1.04.1940^[5]. Został zamordowany między 4 a 7.04.1940 przez NKWD w lesie katyńskim^[6]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 15.05.1943. Figuruje na liście AM-224-2128^[7] i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 02128^[6]. Nazwisko znajduje się na liście ofiar w Nowym Kurierze Warszawskim z 22 czerwca 1943.

Późną jesienią 1939 rodzina dowiedziała się, że Rajmund Duracz przebywa w radzieckiej niewoli z kartki dostarczonej przez nieznanego żołnierza. 24 listopada 1939 doszła następna kartka, tym razem pocztą z kozielskiego obozu^[1].

Miał żonę Stefanię i córkę Stefanię.

• Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976).
• Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)
• Dąb Pamięci posadzony przez: Zespół Szkół im. J. Koszczyca Witkiewicza w Kazimierzu Dolnym, ul. Nadwiślańska 9^[8]. Certyfikat nr 002775/001044/WE/2010^[9].

• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[4]
• Srebrny Krzyż Zasługi (1938)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• zbrodnia katyńska

• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lubelska lista katyńska : księga pamięci Lubelskiej Rodziny Katyńskiej, Lublin, 1997, ISBN 83-227-0928-5.
• Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
• УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5
• Katyń, Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, pod red. Marka Tarczyńskiego, Warszawa 2000, ISBN 83-905590-7-2