Rudolf żagański
| Ten artykuł od 2017-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
książę żagański | |
Okres | od 1439 |
---|---|
Poprzednik | Scholastyka saska |
Następca | |
Dane biograficzne | |
Dynastia | Piastowie |
Data urodzenia | pomiędzy 1411 a 1418 |
Data i miejsce śmierci | 1454 |
Ojciec | |
Matka | Scholastyka Saska |
Rodzeństwo | Baltazar I żagański, Jan II Szalony, Wacław żagański |
Rudolf żagański (ur. pomiędzy 1411 a 1418, zm. 18 września 1454, Chojnice) – książę żagański w latach 1439-1454, uczestnik wojny trzynastoletniej po stronie Zakonu Krzyżackiego.
Życiorys
Rudolf był drugim pod względem starszeństwa synem Jana I żagańskiego i Scholastyki Saskiej. Nie wiadomo kiedy dokładnie się urodził, w chwili śmierci ojca (1439) był już jednak pełnoletni.
W 1449 dziedzictwo Jana I zostało podzielone pomiędzy jego synów. Rudolf wraz z Baltazarem otrzymali część księstwa z Żaganiem, a Janowi II i Wacławowi przypadła ziemia przewoska.
W 1450 Rudolf udał się wraz ze starszym bratem na pielgrzymkę do Rzymu. Ślubował tam walczyć za wiarę chrześcijańską, co świadczyło o jego mocnym zaangażowaniu religijnym. Znajduje to też potwierdzenie w źródłach pisanych, a dokładnie w "Kronice opatów żagańskich", gdzie jest określany jako człowiek pobożny.
Razem z bratem Baltazarem I żagańskim uczestniczył jako najemnik w wojnie trzynastoletniej walcząc po stronie zakonu krzyżackiego[1]. Zebrał około 1900 zbrojnych pieszych i konnych udał się do Świdwina. Poległ w bitwie pod Chojnicami 18 września 1454 w początkowej jej fazie[1], po szarży polskiej ciężkiej kawalerii. Nie wiadomo, gdzie został pochowany.
Po śmierci Rudolfa, w związku z jego bezpotomnością, prawa do jego władztwa przejął starszy brat Baltazar, co spotkało się z niezadowoleniem ze strony młodszego brata Jana II.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Grabski 1960 ↓, s. 592.
Bibliografia
- Władysław Jan Grabski: 300 miast wróciło do Polski. Warszawa: 1960.
- p
- d
- e
- Konrad I (1249/51–1273/4)
- Henryk III, Przemko ścinawski, Konrad II Garbaty (1273/4–1278)
Krosno |
| ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Głogów | |||||||||||
Ścinawa |
| ||||||||||
Żagań |
| ||||||||||
Oleśnica |
|