Stefan Coghen
 | |||
 kapitan saperów | |||
| Data i miejsce urodzenia | 27 grudnia 1890 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | jesień 1940 | ||
| Przebieg służby | |||
| Siły zbrojne |
| ||
| Jednostki | 1 pułk saperów | ||
| Główne wojny i bitwy | wojna polsko-bolszewicka | ||
| Późniejsza praca | urzędnik | ||
| Odznaczenia | |||
    | |||
| |||
Stefan Coghen (ur. 27 grudnia 1890 w Białej Cerkwi, zm. jesienią 1940) – oficer armii rosyjskiej i Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 27 grudnia 1890 w Białej Cerkwi, w ówczesnym powiecie wasylkowskim guberni kijowskiej, w rodzinie Ludwika i Marii z Sidorowiczów[1]. Absolwent Instytutu Technicznego w Kijowie i Oficerskiej Szkoły Saperów. W armii rosyjskiej walczył na frontach I wojny światowej.
W 1919 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i otrzymał przydział na stanowisko dowódcy kompanii 16 batalionu saperów[2]. Początkowo służył na froncie mazowieckim i pomorskim, a od kwietnia 1920 walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W trakcie budowy mostu na Bugu w okolicach Sokala, na czele swej kompanii przyczynił się zdecydowanym kontratakiem do odparcia bolszewików, ratując od wzięcia do niewoli żołnierzy baonu 29 pułku Strzelców Kaniowskich. Wyróżnił się też w czasie walk w okolicach Włodzimierza Wołyńskiego[2]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w zawodowej służbie wojskowej. W 1922 został porucznikiem, a w 1927 kapitanem[2]. Służył początkowo w Szefostwie Saperów 2 Armii, potem w 1 pułku saperów, batalionie mostowym w Kazuniu, 9 pułku saperów i 6 batalionie saperów[2]. Z dniem 28 lutego 1930 został przeniesiony w stan spoczynku[3].
Po zakończeniu służby wojskowej pracował w Urzędzie Gminny Legionowo na stanowisku technika inspekcji budowlanej[1]. W 1935 podjął pracę w Urzędzie Morskim w Gdyni.
W 1939 został zmobilizowany do 6 batalionu saperów. Po klęsce wrześniowej przekroczył granicę litewską i został internowany w obozie w Kownie. Tu ślad po nim zaginął[2].
Był żonaty z Klarą z Dietrychów, z którą miał córkę Marię (ur. 1918) oraz bliźnięta: Stefana i Halinę (ur. 1922)[1][4]. Stefan ps. „Jim” (1922–1986) był żołnierzem batalionu „Parasol”, uczestnikiem powstania warszawskiego[5].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4360 – 19 września 1922[6]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[7]
Przypisy
- ↑ a b c d e Stefan Coghen. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.5-499 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-18].
- ↑ a b c d e Polak (red.) 1993 ↓, s. 37.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1930, s. 38.
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 38.
- ↑ Stefan Coghen. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2020-07-14].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 10 października 1922, s. 771.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
