Tętnica nabrzuszna górna
Tętnica nabrzuszna górna (łac. arteria epigastrica superior) − w anatomii człowieka tętnica będąca przyśrodkową gałęzią końcową tętnicy piersiowej wewnętrznej, biegnącą w jej przedłużeniu ku dołowi. Unaczynia mięsień prosty brzucha, inne pobliskie mięśnie przednie brzucha oraz skórę przedniej ściany brzucha ponad nimi, ponadto drobne gałęzie kierują się do przepony[1].
Tętnica nabrzuszna górna bocznie od wyrostka mieczykowatego biegnie przez trójkąt mostkowo-żebrowy i opuszcza klatkę piersiową. Na tylnej powierzchni mięśnia prostego brzucha wnika w jego tkankę. Zstępując ku dołowi, mniej więcej na poziomie pępka, zespala się z tętnicą nabrzuszną dolną – gałęzią tętnicy biodrowej zewnętrznej[1].
Oddaje następujące gałęzie[1]:
- gałąź bezimienna odchodząca przyśrodkowo na poziomie wyrostka mieczykowatego i łącząca się z drugostronną,
- gałęzie mięśniowe i skórne,
- gałęzie przeponowe,
- gałęzie bezimienne odchodzące od prawej tętnicy, wnikające do więzadła sierpowatego wątroby i zespalające się z tętnicą wątrobową.
Przypisy
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.