Tadeusz Zdzisław Sklepiński
 | |||
 kapitan artylerii | |||
| Data i miejsce urodzenia | 30 stycznia 1901 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1940 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1918–1940 | ||
| Siły zbrojne |
| ||
| Jednostki | 5 pułk artylerii ciężkiej | ||
| Główne wojny i bitwy | wojna polsko-bolszewicka | ||
| Odznaczenia | |||
  | |||
| |||
Tadeusz Zdzisław Sklepiński (ur. 30 stycznia 1901 we Lwowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się we Lwowie, w rodzinie Karola i Adeli z Brejterów[1]. Absolwent szkoły realnej i austriackiej szkoły kadetów. Od 1918 w Wojsku Polskim. Brał udział w obronie Lwowa. Przydzielony do 1 baterii 5 pułku artylerii ciężkiej. 31 maja 1919 pod Zborowem został ciężko ranny[2]. Walczył w całej kampanii wojny 1920.
W 1922 przeniesiony do rezerwy, z przydziałem do 6 pułku artylerii ciężkiej. W tym samym roku zdał maturę. Awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów rezerwy artylerii: podporucznika (ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925), porucznika (29 stycznia 1932 ze starszeństwem z dniem 2 stycznia 1932 i 201. lokatą)[3] i kapitana (ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1937 i 1. lokatą)[4]. W 1928 ukończył kurs oficerów rezerwy w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, a w 1932 kurs dowódców baterii w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu.
Pracował w magistracie we Lwowie, a od 1923 w Centralnej Kasie Spółek Rolniczych.
W kampanii wrześniowej w Dowództwie Grupy Obrony Lwowa. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Starobielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w Charkowie. Figuruje na liście straceń, poz. 3217[5].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
Zobacz też
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
Przypisy
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 488.
- ↑ Romanowski 1929 ↓, s. 6.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 1 lutego 1932 roku, s. 113.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 561.
- ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 259.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Romanowski 1929 ↓, s. 16.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Michał Romanowski: Zarys historji wojennej 6-go pułku artylerii ciężkiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
