Tai Jia

Tai Jia (chiń. 太甲; pinyin Tài Jiǎ; Wade-Giles T`ai Chia) znany też jako Da Jia albo Zi Zhi – władca Chin z dynastii Shang.

Według starożytnych źródeł urodził się jako Zi Zhi. Był synem Tai Dinga i najstarszym wnukiem Cheng Tanga, założyciela dynastii Shang. Na tron wstąpił po śmierci swojego wuja Zhong Rena. Został intronizowany w roku 1535 p.n.e. W czasie jego rządów doszło do konfliktu pomiędzy nim, a potężnym ministrem Yi Yinem. Yi Yin był wpływową postacią już za rządów Cheng Tanga. Po śmierci Tanga i za rządów jego synów, którzy przedwcześnie umierali, Yi Yin wzmocnił swoją pozycję. Zi Zhi podjął walkę o władzę, ale został pokonany i zmuszony do pobytu na banicji przez trzy lata w jednym z odległych miast. Ostatecznie przebłagał zwycięskiego ministra, który pozwolił mu wrócić do stolicy. Do końca życia oficjalnie współrządził z ministrem, prawdopodobnie jako jego marionetka^[1]. Po śmierci Zi Zhi otrzymał imię Tai Jia (太甲), a jego następcą został jego syn Wo Ding.

Starożytne kroniki w różny sposób opisują przyczyny i przebieg konfliktu króla z ministrem. Zapiski historyka autorstwa Sima Qiana informują, że król został wygnany przez ministra, gdyż źle traktował swój lud. Minister pozwolił mu wrócić, gdy ten obiecał poprawę^[2].

Kronika bambusowa opowiada zupełnie inną historię, twierdząc, że Yi Yin kierując się rządzą władzy wygnał króla i przejął tron ​​do czasu, aż Tai Jia potajemnie wrócił do pałacu i zabił Yi Yina.

Ponieważ dowody archeologiczne wskazują, że Yi Yin żył jeszcze i był czczony przez lud, jeszcze za rządów jego następcy, więc ta druga wersja jest mniej wiarygodna.