Teofil Zieliński
 kapitan administracji | |
| Data i miejsce urodzenia | 18 grudnia 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | kwiecień 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | przed 1916 – 1940 |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja |
|
| Jednostki | 2 Pułk Piechoty (LP) |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     | |
Teofil Wojciech Zieliński (ur. 18 grudnia 1895 w Krakowie[1], zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – kapitan administracji (piechoty) Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Fryderyka i Katarzyny z domu Łaptaś[1].
W czasie I wojny światowej służył w Legionach w 2 i 3 pułku piechoty.
Wstąpił do Wojska Polskiego. W czasie wojny polsko-bolszewickiej służył w 4 pułku piechoty Legionów oraz w 54 pułku piechoty Strzelców Kresowych.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i w 1922 został zweryfikowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Służył w 20 pułku piechoty Ziemi Krakowskiej, gdzie był dowódcą plutonu[2].
W 1924 roku został awansowany na kapitana piechoty. W 1929 został oddelegowany do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie[3], a w 1935 do Szkoły Podchorążych Piechoty jako wykładowca historii wojskowości[1].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia majora[4]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
12 kwietnia 2010 r. na terenie Zespołu Szkół Agroprzedsiębiorczości w Zambrowie posadzono dedykowany mu "dąb katyński".
Jego synem był Andrzej Zieliński (1930-1997), profesor nadzw. Politechniki Rzeszowskiej, działacz opozycji antykomunistycznej w PRL i współpracownik Fundacji im. Brata Alberta w Radwanowicach[5].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości – 9 listopada 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[6]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[7]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 1938[8]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 "Polska Swemu Obrońcy"[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
Zobacz też
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
Przypisy
- ↑ a b c d e Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 635.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 182, 428.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 54, 805.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ TadeuszT. Isakowicz-Zaleski TadeuszT., Ludzie dobrzy jak chleb, Kraków 2010, s. 59-60, ISBN 978-83-929708-9-7 .
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 54.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 54.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
