Unia szwedzko-norweska
1814–1905 | |||||
| |||||
Ustrój polityczny | monarchia konstytucyjna[1] | ||||
---|---|---|---|---|---|
Stolica | Sztokholm i Christiana | ||||
Data powstania | 14 stycznia 1814 | ||||
Data likwidacji | 26 października 1905 | ||||
Władca | Oskar II | ||||
Powierzchnia | 774 184 km² | ||||
Populacja (1905) • liczba ludności |
| ||||
• gęstość | 9 os./km² | ||||
Waluta | Riksdaler (Szwecja) | ||||
Język urzędowy | |||||
Położenie na mapie świata | |||||
62,232313°N 12,282477°E/62,232313 12,282477 | |||||
|
Unia szwedzko-norweska, oficjalna nazwa połączonego państwa: Zjednoczone Królestwa Szwecji i Norwegii (szw. Förenade konungarikena Sverige och Norge) – istniejąca formalnie od 14 stycznia 1814 do 7 czerwca 1905 unia personalna pomiędzy Królestwem Szwecji i Królestwem Norwegii. Kraje te były połączone osobą monarchy. Pierwszym wspólnym królem Szwecji i Norwegii był Karol XIII. Jako że król rezydował w Sztokholmie, był w Norwegii reprezentowany przez wicekróla, którym zostawał zawsze następca obydwu tronów (urząd istniał w latach 1814–1891).
Szwecja i Norwegia były już wcześniej w uniach personalnych, np. w unii kalmarskiej. Po jej rozpadzie Norwegia stała się częścią Danii.
Norwegia nie od razu zgodziła się z postanowieniami traktatu kilońskiego i wybrała własnego króla – Chrystiana Fryderyka, ogłaszając przy tym powstanie suwerennego Królestwa Norwegii. Szwecja zajęła jednak kraj i doprowadziła tym samym do zawarcia unii.
Akt unii
Akt unii wszedł w życie w obu krajach w różnych terminach. W Norwegii był częścią prawa konstytucyjnego Rigsakten, a w Szwecji – serią przywilejów będących ponad regularnym prawem, zwaną Riksakten. Kongres wiedeński nie miał zdania w sprawie unii szwedzko-norweskiej.