Wacław Spasowicz

Wacław Spasowicz
major artylerii major artylerii
Data urodzenia

6 listopada 1880

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Wacław Spasowicz (ur. 6 listopada 1880, zm. 1940 w ZSRR) – major artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 6 listopada 1880 jako syn Cypriana[1][2].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Oddziale V Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych, a jego oddziałem macierzystym był 1 dywizjon artylerii ciężkiej[3]. Zweryfikowany w stopniu kapitana, następnie został awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923. W latach 1923–1924 pełnił służbę w Gabinecie Ministra Spraw Wojskowych, pozostając oficerem nadetatowym 3 pułku artylerii ciężkiej[4][5]. Przed 1928 został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Warszawie[6]. W 1934 jako major w stanie spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[7].

15 września 1939 został przydzielony do Dowództwa Grupy Obrony Lwowa na stanowisko kierownika stacji podsłuchowej[8]. Po kapitulacji załogi Lwowa został aresztowany przez NKWD. W 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/4-19 oznaczony numerem 2772)[1]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 88. [dostęp 2020-12-20].
  2. ↑ Wacław Spasowicz. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2020-12-21].
  3. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 309, 883.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 6, 783, 816.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 6, 702, 739.
  6. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 901.
  7. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 342, 849.
  8. ↑ Dokumenty 1997 ↓, s. 210.
  9. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 36.

Bibliografia